اتصال کشنده: چگونه باکتری های بیماری زا به موکوس متصل می شوند و از پاکسازی خود ممانعت می کنند؟

سطح موکوسی در بینی، حلق، شش ها، روده و دستگاه تناسلی، اولین منطقه تماس بسیاری از عوامل بیماری زا می باشد.

به عنوان یک استراتژی دفاعی، بیشتر حیوانات (و انسان ها) می توانند به سرعت این لایه ها را بتراشند (به عنوان مثال با استفاده از ریزش لایه سطحی) تا از خود در مقابل هر نوع عامل حمله کننده محافظت کنند.

در تحقیقی که به تازگی منتشر شده است، استراتژی مشترکی در باکتری ها جهت جلوگیری از فرآیند جداسازی و تراش سطحی، بیان گردیده است که در نتیجه آن، فرصت کافی برای تشکیل کلنی در موکوس و نفوذ در سد موکوسی، برای عامل بیماری زا فراهم خواهد شد.

باکتری Neisseria gonorrhoeae که مجاری تناسلی-ادراری را مورد هدف قرار می دهد، قادر به سرکوب فرآیند پاکسازی و تراش (exfoliation)، از طریق استفاده از پروتئین های Opa جهت اتصال به پروتئین های خانواده CEACAM میزبان، می باشد. پروتئین های CEACAM در سلول های موکوسی بیان می شوند.

این اتصال سبب می شود، سلول های انسانی در لایه سطحی موکوس چسبنده تر شوند و تمایل کمتری به جدایی از لایه های زیرین داشته باشند.

اغلب اندرکنش های های عامل بیماری زا-میزبان بسیار پیچیده هستند و پروتئین های متعدد باکتریایی به نام عوامل حدت (virulence factors)، که سبب بیماری زایی باکتری می شوند، در آن درگیر می باشند.

پروتئین های اتصالی CEACAM، به صورت مستقل در عوامل بیماریزای گرم منفی متعددی دخیل می باشند و سبب تسهیل آغاز فرآیند اتصال ویژه ی هر گونه ی بیماریزا، به موکوس میزبانش می شوند و از جدایی سلول های سطحی ممانعت به عمل می آورند.

شناخت بهتر روند جلوگیری از جدایی سلول های سطحی، می تواند به درمان یا ممانعت از رشد عفونت های باکتریایی کمک نماید.

☑️لینک خبر
☑️لینک مقاله