استافیلوکوکوس اورئوس: یک مکانیسم جدید دخیل در ویرولانس و مقاومت آنتی‌بیوتیکی
✅یک تیم تحقیقاتی در موسسه پاستور CNRS ، ژن ویژه‌ای را در باکتری استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) شناسایی کرده‌است که در ویرولانس، تشکیل بیوفیلم و مقاومت به برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها نقش دارد. این نتایج راه‌های جدیدی را برای درک کنترل مکانیسم بیماری‌زایی استافیلوکوکوس اورئوس ارائه می‌دهند.
?استافیلوکوکوس اورئوس بخشی از فلور طبیعی پوست است که ترجیحا در مخاط خارجی ۳۰ تا ۵۰ درصد از جمعیت‌ها استقرار می‌یابد. این باکتری‌ها حاملان سلامتی هستند که هیچ‌گونه علائمی را نشان نمی‌دهند. با این وجود، استافیلوکوکوس اورئوس به‌عنوان یک پاتوژن مهم انسانی نیز مطرح شده‌است که در ایجاد طیفی از بیماری‌ها از ضایعات پوستی (جوش، زرد زخم و …) گرفته تا اندوکاردیتیس، پنومونی حاد، استئومیلیت یا سپسیس نقش دارد.
?این میکروارگانیسم‌ها، باکتری‌های گرم مثبت اصلی، مسئول عفونت‌های بیمارستانی (عفونت‌های اکتسابی بیمارستانی) هستند و به‌عنوان خطرناک‌ترین سویه‌های مقاوم به چندین نوع آنتی‌بیوتیک شناخته شده‌اند. این نمونه از استافیلوکوکوس اورئوس‌های مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) در بیمارستان‌ها گسترش یافته‌اند و یک نگرانی اصلی در بهداشت عمومی به‌شمار می‌روند.
?تیم تحقیقاتی سیگنالینگ و بیماری‌زایی استافیلوکوکوس، بر روی پاسخ‌های باکتریایی به تغییرات محیطی و نقش آن‌ها در بیماری‌زایی استافیلوکوکوس اورئوس و تعاملات میزبانی مطالعه می‌کند. این پاسخ‌ها اغلب به‌صورت ژنتیکی توسط سیستم‌های به اصطلاح «دوگانه» کنترل می‌شدند. پژوهشگران در حین مطالعه یکی از این سیستم‌ها که WalKR نامیده می‌شود و برای بقای باکتری ضروری است، یک مولفه اضافی دیگر را شناسایی کرده‌اند. این مولفه اضافی، SpdC، یک پروتئین غشایی است که پیش‌تر نقش آن ناشناخته بود.
?SpdC با سیستم WalKR جهت کنترل فعالیت خود تعامل برقرار می‌کند و فقدان آن منجر به کاهش شدید ویرولانس، تشکیل بیوفیلم (اجتماع باکتریایی) و مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌های خاص می‌گردد.
?این نتایج نشان می‌دهند که مهار SpdC می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد در مبارزه با عفونت‌های استافیلوکوکوس اورئوس و درک مکانیسم‌های درگیر در تبدیل آن از نوع کامنسال به پاتوژن استفاده شود.
?مترجم: فائزه ابوطالبی
☑لینک خبر
☑لینک مقاله
☑عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑عضویت در کانال زیست فن
