دانشمندان NIH نحوه بیماری‌زایی باکتری تولارمی (Francisella tularensis) را بررسی کرده‌اند. این باکتری برای انسان و طیفی از حیوانات بیماری‌زا است. باکتری F. tularensis از طریق تماس مستقیم با حیوان آلوده یا گزش بندپایانی مانند پشه، کنه و مگس گوزن به انسان منتقل می‌شود. دوز بیماری‌زایی آن در انسان پایین است به‌طوری‌که تنها ۱۰ باکتری مقاوم می‌توانند این بیماری را ایجاد کنند. هم‌چنین میزان مرگ‌ومیر آن تا ۶۰ درصد است. به گفته محققان، این یافته‌های علوم پایه می‌تواند در ایجاد راهکارهای درمان مؤثر نقش داشته باشند.
دانشمندان موسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی، فرایند بیماری‌زایی باکتری F. tularensis را تشریح کرده‌اند. آن‌ها دریافتند که این باکتری، میتوکندری سلول میزبان را در دو مرحله مختلف عفونت هدایت می‌کند. در هشت ساعت اول عفونت، باکتری عملکرد میتوکندری را افزایش می‌دهد که مانع از مرگ سلول و ایجاد پاسخ التهابی برای جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن می‌شود. در ۲۴ ساعت بعدازآن، باکتری‌ها عملکرد میتوکندری را مختل می‌کنند و تحت تکثیر انفجاری خود پخش می‌شوند.
پیش‌ازاین، محققان دریافته بودند که F. tularensis می‌تواند التهاب پس از عفونت سلول‌های سیستم ایمنی بدن را مهار کند اما متوجه چگونگی انجام این کار نشده بودند. مطالعه جدید، با بیان این روند، نشان می‌دهد که دست‌کاری باکتری در ساختار میتوکندری سلول میزبان برای جلوگیری از پاسخ‌های التهابی قوی موردنیاز است. زمان دست‌کاری ساختار میتوکندری در طی عفونت نیز برای تعیین نحوه کنترل باکتری‌ها در مرگ سلول‌های میزبان مهم است. آن‌ها نیز اظهار داشته‌اند که این می‌تواند اولین مطالعه‌ای باشد که نشان می‌دهد یک کپسول خارجی محافظ قندی شکل باکتری یا پلی‌ساکارید می‌تواند عملکرد میتوکندری را در این مورد در طول عفونت زودهنگام افزایش دهد.
محققان بر این باورند که استراتژی‌های درمانی ضد میکروبی بهتر، علیه F. tularensis و احتمالاً سایر پاتوژن‌ها می‌تواند منجر به مطالعه بیشتر در مورد نقش پلی‌ساکارید کپسول در دست‌کاری میتوکندری‌ها شود. آن‌ها می‌گویند، برای مثال، اطلاع از نحوه جلوگیری از افزایش عملکرد میتوکندری در فاز اول می‌تواند عفونت را محدود کند. آن‌ها در مطالعه خود هم‌چنین ماکروفاژهای آلوده به F. tularensis را در آزمایشگاه با دو نوع دارو که از میتوکندری محافظت می‌کنند، تحت درمان قراردادند. این درمان، مرگ‌ومیر سلولی و تکثیر باکتری‌ها را کاهش داد. آن‌ها قصد دارند این کار را در مدل موشی نیز مورد ارزیابی قرار دهند.
✅ لینک خبر
✅ لینک مقاله
