داشتن ریشه‌های وسیعتر و عمیقتر از ویژگیهای گیاهان مقاوم به شرایط سخت محیطی مانند کمبود آب و ریزمغذیهاست. اخیراً قدم دیگری در این جهت با بررسی مکانیسمهای تکوین تارهای کشنده برداشته شده است. افزایش تارهای کشنده باعث افزایش سطح تماس ریشه با محیط و جذب بهتر آب و ریزمغذی‌ها می‌شود.
پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا، با بررسی مکانیسمهای پساترجمه در سلولهای پیشساز تار کشنده، دو پروتئین تنظیمی جدید یافتند که در سرنوشت این سلولها نقش ایفا میکنند.
پروتئین SERRATE که در تولید میکرو RNA ها و splicing نقش دارد باعث کاهش نسبت سلولهایی می‌شود که به تارهای کشنده تمایز پیدا میکنند. برخلاف آن، پروتئین GRP8 این نسبت را افزایش میدهد. GPR8 یک پروتئین متصلشونده به RNA است که بیان ژنهای دخیل در تحمل تنش را تحت تأثیر قرار میدهد. پیشتر نیز کشف شده بود که بیان این پروتئین در شرایط تنش افزایش مییابد.
در این مطالعه مشخص شد آرابیدوپسیسهای تراریخت با بیان GRP8 بیشتر، در شرایط کمبود فسفر، تحمل بیشتری نسبت به آرابیدوپسیسهای معمولی نشان می‌دهند. همچنین تعداد تارهای کشنده در این گیاهان و گیاهانی که SERRATE کمتری بیان میکردند، بیشتر بود.
گام بعدی این مطالعات، بررسی این مسیر بر روی گیاهان ارزشمند زراعی است.
ترجمه: محسن رحیمی نژاد
