✅یک تیم از محققان در ایتالیا و اتریش به این نتیجه رسیده‌اند که داروی تاییدشده برای درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) ممکن است در زیرمجموعه‌های خاص از بیماران، دارای تأثیر کمتری باشد. این مطالعه که در مجله پزشکی تجربی منتشر شده، نشان می‌دهد که ایبروینیب – یک داروی مولکولی کوچک که به‌طور دائم به پروتئین تیروزین کینازBruton که در سلول‌های B اهمیت دارد، متصل میشود؛ این دارو برای درمان سلول‌هایی مثل لنفوم سلول انسدادی، لوسمی لنفوسیتی مزمن و ماگروگلوبولینمی والتنستروم، نوعی از لنفوم غیر هودکین است – دارای ظرفیت کمتری برای حذف و از بین بردن سلول‌های تومور است. این دارو پروتئین چسبنده به نام CD49d را بیان کند، اما ترکیب درمان از طریق ایبروینیب با داروهایی که از فعال شدن CD49d جلوگیری می‌کند، می‌تواند از پنهان شدن سلول‌های تومور در اندام‌های لنفاوی جلوگیری کند.
?شایع‌ترین بیماری لوسمی در بزرگ‌سالان CLL است و با حضور سلول‌های سرطانی B که در گره‌های لنفاوی، طحال و کبد تجمع می‌یابند مشخص میشود. ایبروینیب سلول‌های CLL را از گره‌های لنفاوی با مهار تیروزین کیناز به سلول منتقل می‌کند. BTK آنزیمی کلیدی در مسیر سیگنالینگ سلول (B (BCR است.
?سیگنالینگ BCR از چند راه باعث زنده ماندن و تمایز سلول‌های سالم B و طبیعی میشود، ازجمله با فعال شدن گیرنده چسبنده VLA-4، که سلول‌های B را به دیگر سلول‌های پشتیبان در گره‌های لنفاوی متصل می‌کند. یکی از زیرمجموعه‌های VLA-4، CD49d در حدود ۴۰ درصد از بیماران CLL بسیار بیان شده است. این بیماران نتایج بدتری نسبت به بیمارانی که CD49d را بیان نکردند داشتند، اما نقش VLA-4 در CLL نامشخص است.
?گروهی از محققان به رهبری آنتونلا زوچوتو و والتر گاتئی از موسسه CRO موسسه ملی سرطان Aviano در ایتالیا و تانیا نیکول هارتمن از دانشگاه پزشکی پارسلوز در سالزبورگ، دریافتند که سیگنالینگ BCR می‌تواند VLA-4 را در سلول‌های CLL بیان‌کننده CD49d فعال کند، که درنتیجه موجب افزایش چسبندگی سلول‌ها میشود. حتی اگر درمان با ایبروینیب موجب تضعیف سیگنالینگ BCR در این سلول‌ها شود، این توانایی به‌طور کامل مانع از فعال شدن VLA-4 و افزایش چسبندگی سلول‌ها نمی‌شود.
?محققان سه گروه مختلف از بیماران CLL از ایتالیا و ایالات‌متحده را تجزیه‌وتحلیل کردند. در هر سه گروه، بیمارانی که سطوح بالاتری از CD49d بیان می‌کردند کاهش پاسخ به درمان ایبروینیب را نشان دادند. دارو ظاهرا قادر به جابجایی سلول‌های تومور از گره‌های لنفاوی به خون بود، که منجر به کاهش انقباض گره لنفاوی و زمان بقا-پیشرفت آزاد کوتاه‌تر میشود.
?زوچوتو می‌گوید «نتایج ما نشان می‌دهد که سلول‌های CLL بیان‌کننده VLA-4 که در اندام‌های لنفوئیدی ثانویه زندگی می‌کنند، می‌توانند محرک‌های BCR را دریافت و حتی قادرند VLA-4 را در حضور ایبروینیب فعال کنند. این فعال شدن منجر به افزایش نگهداری از سلول‌های CLL واجد VLA-4 در محل‌های بافت میشود، درنتیجه بر بازخورد بیمار، تأثیر می‌گذارد.»
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑عضویت در کانال زیست فن
