یک دندان زیستی (biotooth) به عنوان یک دندان کاملا زنده تعریف می‌شود که در کشت‌های آزمایشگاهی از تعامل خودبخودی بین سیستم‌های فرونتال مبتنی بر سلول‌های اپی تلیالی و سلول‌های مزانشیمی تولید می‌شود. یک راه حل خوب برای حل این مشکلات استفاده از iPSCها است.
با این حال، هنوز کسی موفق نشده است که محیط کشت فرموله شده ای ایجاد کند که بتواند iPSCها را به طور موثر به فنوتیپ سلول‌های اپی تلیالی دندانی و سلول‌های مزانشیمی دندانی که آنالوگ سلول‌هایی باشند که در تکوین دندان حاضر هستند، تمایز دهد.
محققان در مطالعه ای سعی بر القای تمایز سلول‌های iPS به سلول‌های اپی تلیالی دندانی و سلول‌های مزانشیمی دندانی شدند. برای تمایز سلول‌های اپی تلیالی دندانی، محیط شرطی سلول‌های اپی تلیالی دندانی SF2 برای تولید اجسام جنینی(EB) تنظیم شد. علاوه بر این، یک روش کشت جدید به کار گرفته شد که به وسیله کشت سلول روی غشای ترانس‌ول‌ها حمایت می‌شود و تمایز iPSCها به سلول‌های اپی تلیالی و مزانشیمی دندانی را مقدور می‌سازد و توانایی شروع اولین مراحل تشکیل دندان به صورت de novo را دارد.
پیاده کردن تغییرات فنی پروتکل‌هایی که تعداد و نرخ تمایز iPSCها به لایه‌های مزانشیمی و اپی تلیالی را به حداکثر برسانند، گام بعدی به سمت رشد یک اندام دندانی زیست تقلید صحیح از نظر آناتومیکی است.
✅ لینک خبر
