محققان دانشگاه New Hampshire، هیدروژل تزریقی ارزان‌قیمتی را تولید کرده‌اند که موجب بهبود سریع‌تر زخم‌ها به‌ویژه در بیماران در معرض خطر می‌شود. بهبود زخم می‌تواند پیچیده و چالش‌برانگیز باشد، این اتفاق هنگامی تشدید می‌شود که بیمار دارای مشکلات دیگر مرتبط با سلامتی نیز باشد. در این صورت موانع بسیاری بر سر راه بهبودی قرار می‌گیرد.
در اغلب موارد هیدروژل‌های تزریقی به زخم‌هایی با شکل‌های نامنظم مانند زخم‌های دیابتی، برای کمک به تشکیل یک ماتریکس موقت یا ساختاری برای حفظ زخم در شرایط پایدار در هنگام جوانه زدن سلول‌ها اعمال می‌شود. مشکلی که در رابطه با هیدروژل‌ها وجود دارد این است که هیدروژل‌های فعلی به‌اندازه کافی متخلخل نیستند و اجازه نمی‌دهند که سلول‌های مجاور به سمت زخم حرکت کنند تا به بهبود آن کمک کنند.
Kyung Jae Jeong، استادیار مهندسی شیمی در UNH، می‌گوید: “بااینکه هیدروژل‌ها می‌توانند برای بیماران بسیار ارزشمند باشند، هیدروژل‌های فعلی اثربخشی بالینی محدودی دارند.” تیم تحقیقاتی وی یک راه‌حل ساده را برای ساختن هیدروژل‌های متخلخل کشف کرده است که موجب تسریع در روند بهبود زخم می‌شود.
در این مطالعه که اخیراً در مجله ACS Applied Bio Materials منتشر شده‌است، محققان نحوه ساخت هیدروژل متخلخل را با ترکیب میکروژل‌های ژلاتینی موجود (هیدروژل هایی که چند صد میکرون قطر دارند) با یک آنزیم ارزان‌قیمت به نام ترانس گلوکومینازمیکروبی (mTG) را تشریح کردند.
ژلاتین یک پروتئین طبیعی است که از کلاژن گرفته می‌شود. کلاژن پروتئینی است که در بافت همبند در بدن مانند پوست وجود دارد. ترکیب این میکروژل‌های کوچک با mTG باعث ایجاد یک هیدروژل با منافذ به اندازه کافی بزرگ می‌شود که به سلول‌های مجاور اجازه حرکت برای بازسازی زخم را می‌دهد. همچنین این فرمولاسیون تزریقی جدید اجازه رهایش آهسته داروهای پروتئینی برای کمک به بهبود زخم مانند فاکتور رشد پلاکت (PDGF) را می‌دهد.
محققان هیدروژل‌های قدیمی بدون تخلخل را با هیدروژل‌های متخلخل جدید مقایسه کردند و افزایش فراوانی در مهاجرت سلول‌های بافت داخل هیدروژل مشاهده کردند که نشانی از بهبود زخم است. هیدروژل‌های متخلخل در بهبود زخم‌های دیابتی، پوست، قرنیه، اندام‌های داخلی در حین جراحی و حتی در جراحت‌های نظامی نیز کمک‌کننده هستند.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
