مارمولک ها به خاطر توانایی شان در چسبیدن و بالا رفتن از سطوح صاف مانند شیشه مشهور هستند. این ویژگی مارمولک ها سال‌ها مورد توجه دانشمندان بوده تا بتوانند چسب های مشابه طراحی کنند. در حال حاضر موفقیت هایی نیز در این زمینه وجود دارد اما در بیشتر روش ها، گرما و یا الکتریسیته برای القای چسبندگی مورد نیاز است. بر این اساس در طراحی جدید از نور UV استفاده شده است.
این چسب جدید دارای ۳ لایه است: لایه بیرونی از ستون هایی قارچ مانند تشکیل شده که دارای سر های صاف و چسبنده هستند که به جسم موردنظر ما (برای مثال شیشه) متصل می شوند. این ستون ها روی لایه ای از پلی دی متیل سیکلوکسان (polydimethylsiloxane) قرار گرفته‌اند که خود با لایه ای از بلورهای مایع آزوبنزن در ارتباط است. در انتها دوباره لایه ای دیگر از پلی دی متیل سیکلوکسان وجود دارد.
عامل اصلی عملکرد چسبندگی، حساسیت بلورهای آزوبنزن به نور UV است. این بلورها تحت اثر اشعه UV، موقعیتشان را نسبت به یکدیگر تغییر می‌دهند. لایه بیرونی چسب در غیاب اشعه UV به شیشه متصل می شود بعد از تاباندن اشعه UV، چسب اجازه تشکیل حلقه و کشیدن نقاط چسبنده سطح شیشه را می دهد. درواقع وجود یا عدم وجود اشعه UV، عامل اتصال یا رها شدن محسوب می شود. همچنین، مقدار نور تابیده شده می تواند میزان چسبندگی را کنترل کند.
این چسب قابلیت اتصال و جدا شدن به سطوح شیشه‌ای پلاستیکی و سایر اجسام صاف و یا سه‌بعدی را دارد. این چسب می تواند کاربردهای صنعتی مثل جابه‌جایی اسلایدهای شیشه‌ای، لوله‌های آزمایش و قطعات الکترونیکی را نیز داشته باشد. علاوه بر آن‌که عملکرد این چسب به گرما وابسته نیست، هیچ اثری نیز روی اجسام باقی نمی‌گذارد و سطح جسم پاک باقی می‌ماند.
ترجمه: یاسمن اسدی
