| جداسازی کربن، فناوری پر درآمد در صنعت سوخت‌های زیستی آمریکا
✅ طبق مطالعات اخیر، حذف دی‌اکسید کربن از فضا و ذخیره‌ی آن در زیر زمین امکان‌پذیر است و برای پالایشگاه‌های سوخت زیستی آمریکا با سود‌آوری همراه است. گروه محققان به روشی طبق فناوری BECCS دست یافتند که می‌تواند سریعاً برای تولیدکنندگان اتانول در کشور آمریکا مورد استفاده قرار گیرد. با درنظر گفتن حمایت‌های مالی و برنامه‌های آتی، این روش از دید سود نیز قابل توجه است.
کشور آمریکا بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی اتانول در دنیا است و تولید اتانول آن در سال ۲۰۱۷، ۱۵.۸ بیلیون گالن بوده است. اتانول به وسیله‌ی تخمیر سوخت‌زیستی به‌دست می‌آید و دی‌اکسید کربنی با خلوص بالا به عنوان محصول جانبی آزاد می‌کند که برای جداسازی، فشرده کردن و انتقال این دی‌اکسید کربن به زیر زمین، نسبت به دی‌اکسید کربن تولیدشده توسط منابع دیگر، به هزینه و تلاش کمتری احتیاج است. در حال حاضر، طی فرایند تولید اتانول، دی‌اکسید کربن معمولاً به محیط آزاد می‌شود.
مواجهه با تغییرات اقلیمی در دنیا همواره با عوارض منفی روبرو بوده است. پژوهشگر ارشد دانشکده‌ی زمین، انرژی و محیط‌‌زیست دانشگاه استنفورد میگوید: «بیشتر فناوری‌های حذف کربن، کامل نیستند زیرا عمدتاً غیرقابل دسترس و یا گران هستند.»
محققان دانشگاه استنفورد به همکاری دیگر مؤسسات، روشی کارا برای جداسازی کربن یافت کرده‌اند، روشی تحت عنوان «جداسازی کربن و ذخیره کردن آن (CCS)» . آن‌ها روش‌های مختلف حذف کربن دی‌اکسید از فضا در کشور آمریکا را ارائه کرده و روش‌های آن‌ها نه تنها با فناوری امروزی امکان‌پذیر است بلکه سودآور نیز هست. نویسنده‌ی اصلی مقاله میگوید: «با توجه به هزینه‌های مالیاتی مربوط به روش CCS و حمایت‌های مالی آینده از استانداردهای سوخت کم کربن، روش CCS یک فرصت مالی خوب برای تولیدکنندگان اتانول در سراسر کشور امریکا است.»
راهبرد اساسی برای حذف کربن دی‌اکسید از محیط، در استفاده از گیاهان پنهان است؛ با جذب دی‌اکسید کربن در گام اول. سپس این گیاهان می‌توانند برای تولید انرژی فرآوری شوند و هرگونه دی‌اکسید کربن موجود از آن انرژی تولید می‌شود و در نهایت در زیر زمین ذخیره می‌شود.
فناوری «جداسازی کربن و ذخیره کردن آن به وسیله‌ی علم بیوتکنولوژی» (BECCS)، با اینکه به نظر می‌رسد ساده است اما ایرادش این است که به طور کامل گسترش نیافته و بسیاری از مناطق از دید علم زمین‌شناسی، برای ذخیره‌سازی دی‌اکسید کربن مناسب نیستند. علاوه بر این، ساخت خط لوله برای انتقال دی‌اکسید کربن به مناطق مناسب برای ذخیره‌سازی، به گیاهان زیست‌محیطی احتیاج دارد. سؤالات اساسی در مورد روش BECCS این است که این روش چگونه در بعد جهانی ظاهر می‌شود و با گیاهانی که برای تولید مواد غذایی، اکوسیستم‌های مؤثر و تنوع زیستی موجود هستند، رقابت می‌کنند. انتشارهای موجود از پالایشگاه‌های سوخت‌زیستی در حد قابل قبولی است و این بستری برای ایجاد و گسترش فناوری‌های BECCS برای آینده است.
حدس محققان بر این است که ۶۰ درصد از کل دی‌اکسید کربن سالیانه از طریق تولید اتانول در ۲۱۶ پالایشگاه سوخت‌زیستی تولید می‌شود (حدود ۱ درصد از کل انتشار دی‌اکسید کربن کشور آمریکا) . طبق برآوردها ۴۳۰۰ مایل زیرساخت خط لوله برای انتقال دی‌اکسید کربن مورد نیاز است.
یکی از راه‌ها برای ترغیب به استفاده از فناوری‌های زیستی برای جداسازی کربن، گرفتن مالیات است. در ۲۷ آوریل، کالیفرنیا طرحی تحت عنوان تجدید نظر در قوانین خود ارائه کرد تا دستورالعمل جدیدی برای تعیین مقدار کربن حذفی در فرایندهای تولید سوخت تعیین کند که اگر تدوین و اجرایی شود، تولیدکنندگان سوخت می‌توانند با استفاده از فروش اتانول با کربن پایین در کالیفرنیا، اعتبار بیشتری کسب کنند.
ترجمه : مظاهر سبزی
☑ لینک خبر
☑ عضویت در زیست فن میکروبی، صنعتی، محیط زیست
☑ عضویت در کانال زیست فن
