دانشمندان مرکز تحقیقات سرطان Yale در یک مطالعه جدید، روش قدرتمندی برای تجزیه و تحلیل تغییرات در سلول‌های تومور به هنگام متاستاز یا چگونگی گسترش آن‌ها به مغز نشان داده‌اند. این تحقیق می‌تواند در نهایت به تشخیص زودهنگام و درمان سرطان پیشرفته مغز که شیوع آن در حال افزایش بوده و درمان‌های آن معمولاً محدود است، کمک کند.
نویسنده ارشد این مطالعه و پروفسور پاتولوژی در مرکز سرطان ییل، Don Nguyen، گفت: “هنگامی که تومورها در مغز دچار متاستاز می‌شوند، اکثر داروها دیگر مؤثر نیستند. این داروها نمی‌توانند وارد مغز شوند و سوال اساسی این است که، عدم ورود داروها به این دلیل است که اساساً نفوذ داروها به محلی مانند مغز دشوار است، یا اینکه مکانیسم‌های دیگری دخیل است.”
یکی از نویسندگان این مقاله، Emily Wingrove، با استفاده از مدل‌های “xenograft” متاستاز، که در آن سلول‌های تومور انسان به موش‌های فاقد سیستم ایمنی منتقل می‌شود، به پاسخ این سؤال دست یافتند. محققان، یک سیستم برای توالی‌یابی بسیار دقیق RNA از نمونه‌های بافت xenograft طراحی کردند تا بیان ژن در سلول‌های تومور انسان و موش را بررسی کنند. بیان ژن باعث تولید پروتئین‌هایی می‌شود که یک سلول را برای نقش خاصی در بدن، مانند یک سلول ریوی یا عضلانی، شکل می‌دهد.
آزمایش‌ها بر روی موش‌هایی که دارای سلول‌های سرطانی ریه انسان بودند و به سرعت به مغز متاستاز می‌کردند، آغاز شد. محققان تغییرات بیان ژن در این سلول‌ها را زمانی که تومور شروع به رشد کرد آنالیز و آن را با بیان ژن در بافت مغز سالم مقایسه کردند.
به طور کلی، دانشمندان یک تغییر قابل‌توجه در بیان ژن کشف کردند. Wingrove گفت: “ما شاهد تغییراتی در هزاران ژن بودیم که توسط محیط زیست میکروسکوپی تومور القا شده بودند. ما هرگز گمان نمی‌کردیم که تعداد زیادی از ژن‌ها، فقط زمانی که سلول‌ها در یک محیط متفاوت رشد کنند، دچار تغییر شوند.” محققان پس از تأیید برخی از این یافته‌ها از طریق بررسی نمونه‌های بافت انسانی، با تجزیه و تحلیل سایر مدل‌های xenograft از ملانومای متاستاتیک مغز و سرطان پستان، این پروژه را گسترش دادند.
این مطالعه همچنین شواهد زیادی را برای شناسایی بیومارکرهای جدید جهت تشخیص زودهنگام متاستاز مغز فراهم می‌کند. امروزه، سرطان مغز زمانی که از نظر بالینی تشخیص داده می‌شود، معمولاً در مرحله پیشرفته خود است. آزمایشگاه Nguyen نیز به دنبال فرصت‌های بالقوه برای استفاده از داروهای موجود علیه برخی از اهداف پیشنهاد شده توسط این مطالعه است.
