✅میتوکندری‌ها به عنوان یک اندامک درون‌سلولی شناخته می‌شوند که دارای DNA اختصاصی خود هستند. آن‌ها در تولید انرژی فعالیت می‌کنند که باعث می‌شود بتوانند در ایجاد آسیب‌های اکسید‌کننده مستعد شوند.?گونه‌های اکسیژن فعال(ROS) نقش مهمی را در فرآیندهای فیزیولوژیک و پاتوفیزیولوژیک ایفا می‌کنند. میتوکندری‌ها می‌توانند زمینه‌ساز آسیب‌های اکسیداتیو باشند. زمانی که الکترون ها از زنجیره انتقال الکترون در غشای میانی میتوکندری خارج می‌شوند با اکسیژن واکنش می‌دهند و موجب تولید آنیون سوپراکسید می‌شوند. این سوپراکسید ناپایدار به پراکسید هیدروژن که قابلیت نفوذ به غشا را دارد تبدیل می‌شود و سپس در طی واکنش هایی رادیکال هیدروکسیل بسیار فعال در ماتریکس میتوکندری ایجاد می‌شود. واکنش رادیکال هیدروکسیل و دیگر گونه‌های فعال با DNA میتوکندری و یا لیپید به ترتیب موجب ایجاد پروپونال‌های بازی و مالون دی آلدهید می‌شود. یکی از این موارد تشکیل کمپلکس‌های شیمیایی آسیب‌رسان به DNA با نام adduct شناخته می‌شود.
?یکی از این مجموعه‌ها به نام M1dG است که در حالت عادی از DNA ژنومی حذف می‌شود. این در حالی است که این سیستم تعمیری در میتوکندری وجود ندارد و براساس آخرین تحقیقات مشخص شده است که میزان M1dG در DNA میتوکندریایی بسیار بیشتر از DNA ژنومی است.
?موش‌های جهش‌یافته به لحاظ وضعیت پذیرنده پروتئینی مورفوژنیک استخوانی(BMPR2) با موشی وحشی مقایسه شدند. نمونه‌برداری از سلول‌های اندوتلیال مویرگ‌های ریوی انجام شد و میزان M1dG آن‌ها در قیاس با هم بررسی شدند. مشاهده شد که در موش جهش یافته سطح M1dG دو برابر موش وحشی است. پرفشاری خون وابسته به سرخرگ آرتریال نیز با موتاسیون BMPR2 مرتبط است.
?این یافته‌ها مشخص کرد که افزایش استرس اکسیداتیو موجب افزایش سطح M1dG در DNA میتوکندریایی می‌شود که این افزایش سطح ,M1dG DNA میتوکندری وقتی که با سیگنالینگ BMPR2 نیز همراه شود ارتباطی را میان سطح M1dG و پرفشاری خون وابسته به سرخرگ آرتریال برقرار می‌کند که موجب می‌شود وضعیت بیماری به میتوکندری مرتبط شود. M1dG می‌تواند به عنوان نشانگر زیستی برای یافتن عیب‌های میتوکندری‌ها در رابطه با بیماری‌ها به کار گرفته شود.
?ترجمه: زمزم جوادی
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑عضویت در کانال زیست فن
