✅بیماری مالاریا با اینکه یکی از مهم‌ترین مشکلات سلامت جهانی به حساب می‌آید اما آمار مرگ و میر آن از ۵۸۴۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۳ به ۴۳۸۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۵ رسیده است. در سال‌های اخیر امیدهای زیادی برای ریشه‌کن کردن مالاریا وجود داشته است که اخیرا با چالشی به نام سوپرمالاریا مواجه شده است. این نوع مالاریا نسبت به آرتمیزینین (artemisinin -خط اول درمان مالاریا) مقاوم است و در نواحی جنوب آسیا در حال گسترش است. در صورتی که به آفریقا برسد می‌تواند مشکلات زیادی را ایجاد کند.? مقاومت جدید علیه داروی آرتمیزینین داستان جدیدی به حساب نمی‌آید و مقاومت‌‌های دارویی داستانی دنباله‌دار در طی درمان مالاریا بوده‌اند. و تا زمان ریشهکنی کامل مالاریا تلاش‌ها برای کنترل و درمان مالاریا باید ادامه یابد.
? گسترش سریع مقاومت دارویی نسبت به مالاریا به پشه آنوفل و افزایش سفرهای هوایی مربوط می‌شود. خطوط اولیه کنترل و درمان مالاریا شامل درمان با آرتمیزینین، خوابیدن تحت حفاظت تورهای ضد پشه واسپری کردن فضاهای داخلی می‌باشد. اما هیچ کدام از این روش‌ها نمی‌توانند مانع تداوم انتقال مالاریا شوند. راه‌های مقابله با مالاریا و پشه ناقل آن باید به صورت فعالی طراحی شوند. و هم‌چنین کنترل باید با محیطی که با آن مرتبط است ارتباط داشته باشد.
? چرخه زندگی انگل مالاریا شامل دو بخش است که شامل دو میزبان پشه و انسان است؛ و به طور طبیعی برای کنترل مالاریا باید بر روی هر دو بخش تمرکز شود. برای کاهش وکتورهای انسانی در مرحله اول از خوابیدن تحت حفاظت تورهای ضد پشه واسپری کردن فضاهای داخلی استفاده می‌شود. و در مرحله بعد برای محدود کردن چرخه انگل در جمعیت‌های انسانی درمان‌های کنترل شده‌ای انتخاب می‌شود.
? اقدامات خط اول مقابله با مالاریا در صورتی که با سایر اقدامات کنترلی همراه شوند می‌توانند موجب پر شدن شکاف‌‌های ریشهکنی مالاریا شوند. یکی از این روش‌ها حذف زیستگاه‌های پرورش پشه آنوفل است که در قالب یک مدیریت یکپارچه می‌تواند موثر باشد. در صورتی‌که کارکنان سلامت، ابزارهای دقیقی را در اختیار داشته باشند می‌توانند در کنترل توسعه مالاریا نقش بسیار مهمی را ایفا کنند.
? یک مثال خوب از موفقیت برنامه‌های چند رویکردی ریشه‌کن شدن بیماری مالاریا کشور سریلانکا به‌حساب می‌آید. این برنامه با وجود نقل‌و‌انتقالات دائمی بین سریلانکا و هند و ناآرامی‌های سیاسی و جنگ داخلی بسیار موفق بودنگرش به این گونه برنامه‌های چندرویکردی در رابطه به مناطق بومی مالاریا مثل آفریقا بسیار مثبت است و نیازمند حمایت، اراده سیاسی و بودجه کافی است.
? برای مقابله هر چه بهتر با سوپرمالاریا و جلوگیری از گسترش بیشتر آن در جنوب آسیا و آفریقا لازم است تا راه‌های کنترل محلی گسترده‌تر شود؛ به خصوص در مورد افرادی که بین این دو منطقه رفت‌و آمد زیادی دارند و لازم است تا پیشگیری‌های شیمیایی انجام شود. وقتی مقاومت ایجاد می‌شود افراد غیرایمن هم مثل نوزادان و کودکان و مسافران به مناطق بومی می‌تواند ایجاد شود. در همین جهت سازمان بهداشت جهانی با تدوین برنامه‌های موثر همانند واکسن اجباری برای تب زرد برای مسافران بین‌المللی می‌تواند مانع گسترش هر چه بیشتر این مقاومت شود.
?ترجمه: زمزم جوادی
☑️لینک خبر
☑️عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑️عضویت در کانال زیست فن
