دانشمندان موسسه مکس پلانک روش جدیدی برای دارورسانی طراحی کرده‌اند که در آن نانوحامل‌های بسیار کوچک لود شده ابتدا به سلول‌های سیستم ایمنی متصل می‌شوند و سپس این سلول‌های ایمنی به تومور مورد نظر حمله می‌کنند. در آینده این روش ممکن است به دارو رسانی بهتری بیانجامد که آسیب دیدن سلول‌ها را در روند درمان بسیار کاهش می‌دهد.
در پزشکی مدرن، داروهایی که برای درمان تومور و یا درد به بیماران داده می‌شود، دارای عوارض بسیاری است زیرا غالبا داروها در تمام بدن پخش می‌شوند، حتی اگر آن بخش از بدن که باید درمان شود کوچک و دارای محدوده مشخص باشد.
برای حل این مشکل می‌توان از داروهایی استفاده کرد که تنها به یک نوع خاص سلول دارو رسانی کنند و به این منظور دانشمندان به‌دنبال دست‌یابی به نانوحامل‌هایی هستند که این ویژگی را داشته باشند. به بیانی ساده‌تر منظور این است که زیردریایی‌های بسیار کوچک که کمتر از یک هزارم قطر یک تارمو باشند ایجاد کنیم و سپس آن‌ها را با عوامل فعال دارویی لود کنیم تا دارو را در محل مورد نظر رها سازند.
پوشش این نانوحامل‌ها یا کپسول‌های دارویی به طریقی پر شده که به آن‌ها اجازه می‌دهد برای مثال، به بافت حاوی سلول‌های توموری ملحق شوند. پوشش حامل معمولا از آنتی بادی‌هایی تشکیل شده که شبیه برچسب‌های حاوی آدرس عمل می‌کنند تا محل اتصا‌ل‌های سطح سلول هدف را شناسایی کنند.
پروفسور Mailänder و تیم‌ش در این اواخر روش زیرکانه‌ای برای اتصال آنتی‌بادی‌ها به کپسول‌های دارویی به کار بسته‌اند. او توضیح می‌دهد: «تاکنون همیشه باید از روش‌های شیمیایی برای اتصال آنتی‌بادی به نانوحامل استفاده می‌کردیم اما اکنون این اجزا را در یک محلول اسیدی شده به یکدیگر متصل می‌کنیم.»
آن‌ها در مقاله خود توضیح می‌دهند که اتصال نانوحامل و آنتی‌بادی با این روش حداقل دو برابر نسبت به روش اتصال شیمیایی بهتر است و به وضوح انتقال هدفمند دارو را بهبود می‌بخشد. برای این کار کافی است دارو و آنتی‌بادی در یک محلول اسیدی متصل شوند. این سبب می‌شود آنیون در مقایسه با اسیدیته خنثی به سطح پوشاننده وسیع‌تری از نانوحامل اتصال یابد؛ درنتیجه در سطح حامل فضای کمتری باقی می‌ماند تا پروتئین‌های خون به آن متصل شوند و اختصاصیت دارو را کاهش دهند.
آن‌ها متوجه شدند در شرایطی مشابه خون، آنتی‌بادی‌های متصل شده به روش شیمیایی تقریبا به طور کامل، تاثیر‌گذاری خود را از دست دادند در حالی که آن آنتی‌بادی‌هایی که به طور شیمیایی متصل نشده بودند همچنان فعال باقی ماندند.
پروفسور Landfester این‌گونه توضیح می‌دهد: «روش استاندارد متصل کردن آنتی‌بادی‌ها به کمک روندهای پیچیده شیمیایی می‌تواند سبب درهم شکستن و یا حتی از بین رفتن آنتی‌بادی شود بنابراین روش جدید کاراتر است.»
به طور کلی، دانشمندان این اطمینان را می‌دهند که روش جدید سبب تسهیل و ارتقا کیفیت درمان به روش نانوتکنولوژی خواهد شد.
