با توجه به تحقیقات موسسه ویستر، سن بیمار با پاسخ به ایمنوتراپی در ملانوم مرتبط است و از بین بردن منظم سلولهایT در بیماران جوانتر ممکن است باعث افزایش واکنش در بدن این بیماران شود. اخیرا درمان چک پوینت انسدادی ملانوم با توجه به توانایی آن در کنترل طولانی مدت بیماری مورد تایید قرار گرفته است. اما همه بیماران از این روش درمانی سود نمی برند و بعضی از پاسخ دهندگان در نهایت مقاومت‌هایی را نسبت به بیماری از خود نشان می‌دهند، لذا به بیومارکرهایی برای نشان دادن مزایای درمانی این روش در بیماران و راهنمایی‌هایی جهت انتخاب درمان مناسب نیاز خواهد بود. نتایج این مطالعه به صورت آنلاین در مجله تحقیقات بالینی سرطان منتشر شد.
دکترآشانی ویرانتا، استاد Ira Brind و راهنمای برنامه ایمونولوژی، محیط زیست و متاستاز، در این خصوص می گوید: «ما از طریق این آزمون‌ها توانستیم نشان دهیم که خصوصیات میکرو محیط زیستی تومور در سالمندان باعث افزایش مقاومت در برابر درمان‌های هدفمند ملانوم می‌شود. به همین دلیل، اهمیت توجه به سن بیمار در پیش‌بینی پاسخ به درمان انکار ناشدنی است.»
بر این اساس، ویرانتا و همکارانش تصمیم گرفتند تأثیر سن را بر پاسخ به ایمنوتراپی تحلیل کنند. او در ادامه افزود: «ما در ابتدا با مشاهده این امر که بیماران مسن‌تر، پاسخ بهتری را نسبت به درمان چک پوینت انسدادی نشان می‌دهند شگفت زده شدیم.»
محققان یک گروه ۵۰۰ نفری از بیماران چند ملیتی مبتلا به ملانوم تحت درمان با پمبرولیزومب را که عبارت است از درمان چکپوینت گیرنده-۱ (PD1) مرگ سلولی برنامه ریزی نشده، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. آنها تفاوت قابل توجهی را در پاسخ به درمان با افزایش سن مشاهده نمودند، بخصوص اینکه احتمال ابتلای مجدد بیماران مسن‌تر به بیماری بدون در نظر گرفتن جنسیت و درمان‌های هدفمند، بعد از اعمال این درمان به نحو قابل توجهی کاهش می‌یافت .
این مشاهدات در مدل موش‌های مبتلا به ملانوم نیز تایید شد. در حقیقت هنگامی که پیوند تومورهای یکسان ژنتیکی در موش‌های پیرتر انجام شد، پاسخ بهتری به درمان ضد PD1 نسبت به موش‌های جوانتر نشان می‌دادند. این نتیجه حاکی از اختلاف در محیطی است که تومور در آن رشد می‌کند.
محققان، ترکیب سلولهای ایمنی محیط میکروسکوپی تومورهای پیر و جوان را در بافت‌های حاصل از بیمار و در مدل‌های موش مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و مشاهده نمودند که میزان نفوذ تومور سلولهای T (Treg) تنظیمی با افزایش سن کاهش می‌یابد. این سلول‌ها، با بیان نشانگر FOXP3، که پاسخ ایمنی ضد تومور را مهار کرده و پاسخ به ایمنوتراپی ضد سرطان را کاهش می دهد، مشخص می‌شوند. به موازات آن ، با کاهش درصد سلولهای Treg، سن بالاتر باعث افزایش حضور سلولهای CD8 T کشنده که جزو عوامل تأثیرگذار اولیه در پاسخ به درمان چک پوینت انسدادی ایمنی هستند، می‌شود.
بر اساس این مشاهدات، محققان سلولهای Treg را با هدف قرار دادن مدل‌های موشی جوان با یک CD25 ضدآنتی‌بادی که عمدتا به میزان بالا در سلول های Treg بیان می‌شود، تخلیه کردند. ترکیب داروهای ضد PD1 و ضد CD25 به طور قابل توجهی نسبت به ترکیبات ضد PD1 مؤثرتر بود و لذا محققان توانستند به میزان پاسخ مشابه موش‌های سالخورده در موش‌های جوان نیز دست یابند. این آزمایش نشان می‌دهد، غلبه بر سرکوب ایمنی مشاهده شده در محیط میکروسکوپی جوانان سبب معکوس شدن حساسیت به ایمنوتراپی می‌گردد.
نویسندگان این مقاله سرانجام نتیجه گرفتند: «سن، عامل مهمی در درمان است که باید در هنگام استفاده از ایمونوتراپی در بیماران مبتلا به ملانوم مورد توجه قرار گیرد. یک روش ترکیبی برای از بین بردن سلولهای سرکوب‌کننده ایمنی در ترکیب با درمان چک پوینت انسدادی می‌تواند برای بیماران جوان نیز مفید باشد.»
✳️ مترجم: محمد شجاعیه
✅ لینک خبر
