امروزه در سراسر جهان، تصویربرداری مبتنی بر آنتی‌بادی از یک نوع سرطان پستان تهاجمی و ویژه، به مرحله آزمایشات بالینی رسیده‌است. با این وجود، مسیر آزمایشات تا ارائه کاربردی آن با یک مانع بزرگ به‌نام ایمنی، مختل شده‌است.
نگرانی‌ها ناشی از هدف‌گیری ناکارآمد تومور است که می‌تواند منجر به تجمع مواد رادیواکتیو مورد نیاز تصویربرداری در مغز استخوان، کبد و کلیه‌ها شود. تلاش‌های اخیر بر روی حاملین تحویل‌دهنده نانومواد ترکیب‌شده با اجزای ایمنی متمرکز شده‌است، اما این حاملین هنوز هم بزرگ‌تر از اندازه‌ای (۲۰ نانومتر یا بیشتر) هستند که توسط کلیه‌ها پاک‌سازی شوند.
تیمی از محققان رویکرد جدیدی را با استفاده از نانوذرات فوق‌العاده کوچک سیلیس، معروف به نقاط کرنل یا نقاط C، ارائه دادند. این نانوذرات در حدود دوازده سال پیش در آزمایشگاه اختراع شدند. محققان نقاط کرنل را با قطعات آنتی‌بادی مجهز کردند. نقاط C می‌توانند توسط کلیه دفع شوند زیرا قطر کانژوگه‌ها کم‌تر از ۸ نانومتر است. این در حالی است که ویژگی اصلی هدف‌گیری کارآمد تومور در این کانژوگه‌ها حفظ شده‌است.
این تحقیق، یک مسیر کاملاً جدید برای استفاده از قطعات آنتی‌بادی در تعدادی از بیماری‌ها ایجاد می‌کند. به‌ویژه در سرطان، تشخیص و همچنین تحویل داروهایی که در یک جز واحد به‌نام ترنوستیک ترکیب شده‌اند. این اولین باری است که از این قطعات آنتی‌بادی و در نتیجه قدرت آنتی‌بادی‌‌ها در مبارزه با سرطان استفاده می‌شود.
نقش نقاط کرنل و نسل جدیدتر آن‌ها در تشخیص و حدف سلول‌های سرطانی در یافته‌های مطالعات پیشین به‌خوبی مشهود است. آخرین مطالعه، به توانایی شناسایی سرطان توسط نقاط C اشاره دارد. با این تفاوت که یک قطعه آنتی‌بادی به‌عنوان یک توموریاب به این نانوساختارها اضافه شده‌است. آن‌ها از یک قطعه آنتی‌بادی Y-شکل ویژه استفاده کردند تا بتوانند اندازه نقاط C را در حد آستانه جهت پاک‌سازی کلیوی حفظ کنند.
سرطان پستان HER2 مثبت یک نوع سرطان خطرناک است که بسیار تهاجمی‌تر و مرگبارتر از سایر سرطان‌های HER2 منفی است. این ویژگی این بیماری را به هدف اصلی تشخیص و درمان تبدیل کرده‌است.
شرکت مدایمیون یک قطعه آنتی‌بادی خاص را به‌منظور هدف قرار دادن پروتئین HER2 و یک مکان کانژوگاسیون که با فعالیت اتصالی آن تداخل ایجاد نمی‌کند، طراحی کرد. سپس محققان این قطعه را با نقاط C متصل کردند، به‌طوری که قطر نهایی کانژوگه کم‌تر از ۸ نانومتر شد.
کانژوگه‌ها هم در شرایط in vitro و هم در شرایط in vivo در موش‌های مبتلا به سرطان پستان مورد آزمایش قرار گرفتند و در هدف قرار دادن سلول‌های سرطانی HER2 مثبت بسیار موفق عمل کردند. جذب تومور نقاط تزریق‌شده در شرایط in vivo بیشتر از ۱۷/۲ درصد بود که بالاترین میزان گزارش‌شده در تمام مطالعات نقاط C در نظر گرفته شد.
Wiesner افزود: “تزریق، توسط جریان خون در بدن به گردش درآمده و از عروق خونی خارج می‌شود، سپس از طریق بافت همبند منتشر شده و در تماس با ساختار تومور قرار می‌گیرد و در سلول‌ها نفوذ می‌‌یابد. ما به دنبال ۱۰۰ درصد هستیم. اما زمانی‌که شما همه چیزهایی که در سایر قسمت‌های بدن در رقابت با این ناقلین قرار می‌گیرند را در نظر بگیرید، ۱۷ درصد مقدار کمی نیست.”
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
