✅ براساس یک رویکرد جدید در کشف دارو، پژوهشگران در مرکز جامع سرطان Georgetown Lombardi ثابت کرده‌اند که یک ماده آزمایشی، نوعی از لوسمی را درمان کرده و می‌تواند به افراد جوانی که به نوع کمیاب‌تر و تهاجمی‌تر سرطان، یعنی سارکوم یوئینگ، مبتلا هستند نیز کمک کند.
?این یافته‌ها به این معنی هستند که داروی کلوفارابین (Clolar™) به‌زودی می‌تواند در آزمایش بالینی برای سارکوم یوئینگ، سرطانی که در استخوان یا بافت نرم یافت می‌شود، مورد آزمایش قرار گیرد.
این سرطان عمدتا افراد جوان بین ۱۰ تا ۲۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد. درحالی‌که نرخ زنده ماندن در این بیماری می‌تواند تا ۷۰ درصد باشد، عوارض جانبی مربوط به درمان‌ها می‌تواند سرطان دیگری ایجاد کرده یا موجب مشکلات قلبی و یا ناباروری شود.
?آیکوت اورن، پزشک و استادیار زیست‌شناسی مولکولی در دانشکده پزشکی دانشگاه جورج تاون و عضو مرکز جامع سرطان Georgetown Lombardi دراین‌باره می‌گوید: «هدف ما بالا بردن نرخ زنده ماندن و نیز کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سارکوم یوئینگ است و این دارو زمانی که در ترکیب با دیگر درمان‌ها استفاده می‌شود، می‌تواند اثر مورد انتظار ما را داشته باشد. پژوهش ما همچنین دانشی را در زمینه اینکه چطور برای بیماران مبتلا به سارکوم یوئینگ مشتقات ایمن‌تر با عوارض جانبی کمتر بسازیم، فراهم می‌آورد.»
?اورن و همکاران بین‌المللی‌اش یک پروتئین دارای تحمل را به‌عنوان هدف انتخاب کردند یعنی CD99، که به‌طور چشمگیری در سلول‌های سارکوم یوئینگ بیان می‌شود. CD99 یک پروتئین تراپوسته‌ای است، یعنی یک انتهای آن از سطح سلول سرطانی بیرون زده و انتهای دیگر آن داخل سلول است. درواقع، تشخیص سارکوم یوئینگ هم به ظاهر سلول زیر میکروسکوپ و هم به این واقعیت که این سلول‌ها پروتئین CD99 را بیان می‌کنند، بستگی دارد.
?پژوهشگران نمی‌دانند CD99 دقیقا چه کاری انجام می‌دهد، اما آن‌ها در پژوهش‌های پیشین و با استفاده از آنتی‌بادی‌های آزمایشی‌ای که به CD99 متصل شده و آن را مهار می‌کردند، موفق شدند رشد تومور را در مدل‌های آزمایشگاهی متوقف کنند.
تیم پژوهشی از رویکردی که با عنوان رویکرد غیرسنتی از آن یاد می‌شود برای جستجوی بانک داده‌های موسسه ملی سرطان که شامل ۲۶۰۷ ترکیب بود استفاده کرد تا ترکیبی را که بتواند به‌صورت بالقوه به بیماران مبتلا به سارکوم یوئینگ کمک کند، بیابد.
?آن‌ها این جستجو را برای یافتن مولکول مناسبی که کاملاً در حفره‌های از پیش تعیین‌شده‌ی ساختار CD99 جای گیرد تنظیم نکردند. بلکه در جستجوی ماده‌ای بودند که بتواند به هر جایی از این پروتئین متصل شود. سپس اتفاقی که هنگام چسبیدن این مولکول‌ها به هم رخ می‌دهد را مشاهده کردند.
آن‌ها ۱۵۰ ترکیب را که می‌توانستند به CD99 متصل شوند، یافتند، اما تنها دو تا از آن‌ها کارکرد مفیدی داشتند. یکی کلوفارابین بود و دیگری یک داروی تاییدشده توسط FDA یعنی کلادریبین (Leustatin™) که برای درمان سلول‌های پرزدار لوسمی، سلول‌های B لوسمی مزمن لنفاوی و MS مورد استفاده قرار می‌گیرد.
?اورن می‌گوید با اینکه هر دو دارو، شدیدا رشد سلول‌های سارکوم یوئینگ را در پژوهش‌های حیوانی و آزمایشگاهی، بازداری می‌کنند، ولی کلوفارابین اثر تخریب‌کننده‌ای بر سرطان دارد.
این پژوهش همچنین نشان داد زمانی که دو داروی تایید شده توسط FDA به CD99 متصل می‌شوند، هم در بیرون و هم در درون عمل می‌کنند. اورن می‌گوید: « عمل درونی داروها به معنای توانایی آن‌ها در تغییر متابولیسم DNA است که سمیت مرتبط با آن‌ها را تولید می‌کند.»
?ترجمه: محمد شجاعیه
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑عضویت در کانال زیست فن
