در اروپا، سرطان پروستات شایع‌ترین نوع سرطان در میان مردان است و شیوع آن بیش از ۱۰۰ مورد در هر ۱۰۰،۰۰۰ نفر است. علاوه بر این، دومین عامل مرگ‌و‌میر ناشی از سرطان در میان مردان است. این آسیب عمدتاً مردان سالمند را تحت تاًثیر قرار می‌دهد و پس از ۶۵ سالگی از هر ۱۰ مرگ‌و‌میر عامل مرگ ۹ نفر است.
این مسئله یک نگرانی بسیار جدی در حیطه سلامت مردان در کشورهای توسعه‌یافته به شمار می‌رود چرا که در این کشورها جمعیت مردان سالمند بخش اعظم جامعه را تشکیل می‌دهد. در این زمینه، با این‌که docetaxel بیش‌ترین استفاده را در شیمی‌درمانی برای سرطان پیشرفته پروستات دارد، سمیت سیستمیک بالای آن دوز و مدت زمان درمان را محدود می‌کند، که به‌طور قابل توجهی باعث کاهش کارآیی ضدتوموری دارو می‌شود.
در حال حاضر گروهی از محققان دانشگاه پلی‌تکنیک والنسیا، یک نانوداروی جدید برای درمان سرطان پروستات غیر متاستاتیک ایجاد کرده‌اند. آزمایشات انجام شده چشم‌انداز روشنی را برای استفاده از درمان‌های بسیار مؤثر با دوزهای خیلی پایین docetaxel در آینده‌ای نه چندان دور پیش رو قرار می‌دهد.
به گفته‌ی یکی از اعضای این تیم تحقیقاتی، فعالیت ضدتومورى docetaxel در مطالعات in vitro که بر روى سلول‌هاى سرطانی پروستات با گیرنده‌هاى PSMA انجام شده، چندین برابر می‌شود. مطالعه in vitro اى که در حال انجام است در مرحله پیش‌بالینى است. کارآزمایی‌هاى بالینى در مرحله اول باید در شرایط زیر دوسال و تعداد بیماران کم‌ترى انجام شوند.
علاوه بر این، محققان یک نانومارکر جدید نیز ایجاد کرده‌اند که شناسایی بافت تومور در پروستات را با دقت بسیار بالایی امکان‌پذیر می‌کند. با کمک تکنیک تصویربرداری PET، محققان قادرند نانودارو را با یک ایزوتوپ رادیواکتیو نشان‌دار کنند که امکان تعیین محل بافت بدخیم در پروستات را با دقت تک‌سلول فراهم می‌آورد و تشخیص بیماری را در مراحل ابتدایی تسهیل می‌کند.
نانوداروی جدید که توسط محققان ایجاد شده است، یک سیستم مبتنی بر نانوذرات سیلیکونی متخلخل است که با داروی docetaxel و یک آنتی‌بادی مونوکلونال (anti-FOLH1) که با گیرنده‌های PSMA سلول‌های سرطانی پروستات به‌طور انتخابی برهم‌کنش دارد، کار می‌کند. این سیستم پایداری زیادی در مایعات بیولوژیکی نشان می‌دهد و تمام ترکیبات آن توسط اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای استفاده بالینی تاًیید شده است.
حضور آنتی‌بادی مونوکلونال، ورود نانودارو به سلول‌های بدخیم را افزایش می‌دهد(حداقل ۲۵ درصد بیشتر در مقایسه با یک داروی ساده که به هر سلول سالم یا سرطانی گسترش می‌یابد). به این ترتیب، نانودارو به سلول‌های توموری بیش‌تری می‌رسد. علاوه بر این، استفاده از یک پروتکل لنگر اختصاصی docetaxel برای نانوذرات، باعث آزادسازی انتخابی آن در داخل سلول‌های سرطانی خواهد شد.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
