بحث های زیادی بر سر ژنتیک نژادها و تفاوت‌های نژادی وجود دارد و اینکه آیا نژاد، یک پدیده ژنومی به حساب می‌آید یا خیر. برخی از نظریه‌پردازان با قطعیت از ژنتیکی بودن پایه نژاد صحبت می‌کنند در حالی‌که گروهی دیگر با آن مخالف‌اند.
دیوید ریچ (David Reich) استاد ژنیتک انسانی دانشگاه هاروارد معتقد است هر ویژگی انسانی به وسیله تفاوت‌های ژنتیکی تحت تاثیر قرار می‌گیرد و این صفات به طور متوسط در بین جمیعت‌های انسانی متفاوت خواهد بود.
براساس نظر ریچ رد کردن وابستگی نژادها به ژنتیک محال است و کسانی که اساس ژنتیکی نژاد را رد می‌کنند غیرمحقق و ابله هستند. اما آیا ویژگی‌هایی که به صورت ژنتیکی کنترل می‌شوند باعث ایجاد تفاوت در بین جمعیت‌هایی که آن‌ها را حمل می‌کنند می‌شوند؟
اساس نظریه ریچ به اصل طبیعت مربوط نمی‌شود بلکه آنچه ذهن انسان تفسیر و درک می‌کند را شامل می‌شود. آمارشناس جان گوور(John Gower) درک تفاوت‌ها به وسیله ذهن انسان را وجود “ساختارهای همبستگی پایه‌ای” مربوط می‌داند. اولین و مهم‌ترین راه برای این تشخیص نیز به مشاهده بصری مربوط می‌شود. برای مثال در شهر نیویورک به راحتی فقط با نگاه کردن می‌توان افراد آسیایی را تشخیص داد حتی احتمالاتی را در مورد کشور آن‌ها نیز مطرح کرد. اما ویژگی نژادی بسیاری از مردم از این طریق قابل دست‌یابی نیست.
ژن‌ها علاوه بر ویژگی‌های چهره، می‌توانند نمایان‌گر ریشه‌های اجدادی و روابط داخلی انسان‌ها نیز باشند. بنابراین ژنومیکس می‌تواند به عنوان یک ابزار محاسباتی و آماری قدرتمند برای شناسایی ساختارهای همبستگی در جهت مطالعات نَسَبی و پزشکی مورد استفاده قرار بگیرد.
اگرچه ژنومیکس نسبت به مشاهده بصری از دقت بالاتری برخوردار است اما هر دو وقتی برای شناسایی نژادها استفاده می‌شوند دچار ضعف هایی هستند. هر دو می‌توانند شناسایی ساختار همبستگی پایه‌ای جمعیت‌ها موثر باشند اما آیا شناسایی این ساختارها پایه‌ای برای شناسایی نژادها دارای اهمیت هستند؟
از منظر سیستماتیک این ساختارها موثر نیستند. وقتی ارگانیسم‌های یک گونه یا جنس با هم ترکیب می‌شوند مزرهای مشخص شده و سلسله مراتب‌ها از بین می‌روند. و ساختارهای همبستگی حتی اگر از یک جد مشترک هم نباشند یکسان باقی می‌مانند. بنابراین این ساختارها برای تعریف نژادها مفید نیستند اما می‌توانند برای بررسی ریشه‌های جغرافیایی، تاثیرات زاد و ولد و بلایا بر روی جمعیت‌ها به کار گرفته شوند.
تفاوت‌های ژنتیکی راه مناسبی برای یافتن اساس نژادی نیست اما برای بیان تبارها راه مناسبی به شمار می‌آیند. و بدین ترتیب بسیاری از فرضیه‌های بدون پایه مشخص پیشین را می‌توان حذف کرد. نژاد اساسا یک راه ناکافی برای تعیین تنوع ویژگی‌های بشر و کمک به درک تنوع فوق‌العاده آن به شمار می‌آید.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
