چاقی دومین علت قابل پیشگیری ابتلا به سرطان است و یکی از بزرگ‌ترین تهدیدهای سلامت انسان در جهان محسوب می‌شود. اما این مهم که چگونه متابولیسم کل بدن می‌تواند بر تشکیل تومورها تأثیرگذار باشد هنوز به‌روشنی مشخص نشده است، به عبارتی مکانیسم‌های مولکولی که با آن سلول‌های چربی با بافت تومور ارتباط برقرار می‌کنند هنوز بطور صحیح درک نشده اند.
محققان انستیتوی اکتشافات پزشکی سن فورد پربیز، به این پرسش پرداخته‌اند که غیرفعال شدن یک پروتئین به نام p62 در سلول‌های چربی چگونه موجب تحریک بروز سرطان پروستات متاستاز پیشرفته در موش‌ها می‌شود. همان‌طور که در سلول‌های سرطانی گزارش شده است، کمبود p62 باعث توقف مصرف انرژی در بافت چربی می‌شود و بدین‌وسیله مواد مغذی بیشتری برای رشد سلول‌های سرطانی تهیه میکند.
محققان می‌گویند: «این کار می‌تواند منجر به بهبود روندهای درمانی شود که سرطان را نه تنها به عنوان یک بیماری سلولی یا ژنتیکی، بلکه به‌عنوان یک بیماری در تمام بدن در نظر می‌گیرد که در آن تومورها با ارتباط با اندام‌های متابولیک بدن اشتهای نامحدود خود به مواد مغذی را تأمین می‌کنند. این مشکل نقطه ضعفی است که می‌توان آن را از لحاظ درمان شناسی هدف قرار داد.»
تأمین انرژی توسط تومور سرطانی
سرطان پروستات دومین عامل مرگ و میر سرطان در مردان ایالات متحده محسوب می‌شود. از سوی دیگر چاقی نیز یکی از عوامل عمده افزایش ریسک توسعه و حملات شدیدتر این بیماری است. ولی مکانیسم مولکولی پنهان این پدیده هنوز برای ما مشخص نیست. دلیل آن تا حدودی به محدودیت‌های مدل‌های موش چاقی مربوط است که به محققان اجازه تحقیق روی این ارتباط متقابل خاص بین سلول‌های چربی و بافت تومور را مستقل از عوامل مربوط به رژیم غذایی، نمی‌دهد.
دکتر جورج موسکات، مدیر و استاد برنامه‌های شبکه‌های متابولیسم سرطانی و سیگنالینگ در SBP اظهار داشته است: «در اکثر تحقیقاتی که با هدف تعیین نقش اضافه وزن و چاقی در سرطان انجام شده، از موشی استفاده شده است که رژیم غذایی با چربی بالا به او خورانده شده بود. با وجود اینکه این مدل به نوعی وضعیت بیماران را تقلید میکند اما از فهم واقعی گذرگاه‌های سیگنال دهی این ارتباط دوطرفه بین تومورها و آدیپوسیت‌ها یا سلول‌های چربی ممانعت میکند. لذا برای کشف درمان سرطان حیاتی است که ابتدا اهداف درمانی را شناسایی کنیم. در اینجا منظور اهدافی هستند که می‌توانند برای جلوگیری از سیگنال‌های پروترومورژنتیک از بافت چربی مورد استفاده قرار گیرند.»
محققان برای حل این مشکل از مدل موشی استفاده کردند که قبلاً خودشان به رشد آن کمک کرده بودند. این موش‌ها به‌طور خاص فاقد p62 در سلول‌های چربی بوده‌اند که منجر به افزایش مشکلات مربوط به چربی و متابولیسم، بدون تغییر در میزان غذای آن‌ها می‌شد. محققان در تحقیق جدید، نقش مرکزی p62 در ارتباط با بافت‌های چربی و تومور را آشکار کردند که به چرخش متابولیسم سرطان کمک میکند.
به‌طور مشخص، آن‌ها دریافتند که کمبود P62 در سلول‌های چربی باعث پیشرفت و متاستاز سرطان پروستات در موش‌ها و مانع ازایجاد پروتئین پیچیده‌ای به نام mTORC1 می‌شود. تومورها فعالیت‌های انرژی مصرفی خود مانند رشد سلول‌های چربی، فرایند متابولیک فسفوریلاسیون اکسیداتیو و متابولیسم اسیدهای چرب در بافت چربی سفید را سرکوب می‌کنند. درنتیجه اسیدهای چرب و مواد مغذی بیشتری برای حمایت از رشد تومور فراهم می‌شود.
ظاهراً عملکرد مجدد سیستم متابولیک که به‌وسیله فقدان p62 در آدیپوسیت سازمان‌دهی می‌شود به تومورها کمک میکند که انرژی مورد نیاز خود را برای پیشرفت سرطان بدست آورند.
? مترجم : محمد شجاعیه
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑ عضویت در کانال زیست فن
