آستروسیت‌ها، سلول‌های ستاره‌ای شکلی در مغز هستند که نقش مهمی در اختلالات عصبی مانند بیماری ALS، آلزایمر و هانتینگتون ایفا می‌کنند. دانشمندان علوم‌اعصاب در دانشگاه UCLA توانسته‌اند به کمک روشی جدید، درک بهتری از آستروسیت‌ها به دست بیاورند. محققان به کمک این روش قادر خواهند بود تا بخش‌های عمقی‌تری از مغز موش را بررسی و تأثیرات آستروسیت‌ها را بر ارتباط سلول‌های عصبی در زمان واقعی ببینند.
این تیم مطالعاتی اختصاصاٌ بر رابطه‌ی آستروسیت‌ها با سیناپس‌ها، اتصالات بین نورون‌ها که آن‌ها را قادر می‌سازد تا به یکدیگر سیگنال فرستاده و پیام‌ها را انتقال دهند، متمرکز شده است.
به گفته‌ی محقق ارشد این تیم، ما اکنون قادر هستیم که ببینیم آستروسیت‌ها و سیناپس‌ها چگونه تماس فیزیکی برقرار می‌کنند؛ همچنین می‌توانیم چگونگی تغییرات این ارتباطات را در اختلالاتی مانند بیماری آلزایمر و هانتینگتون بررسی کنیم. می‌توان انتظار داشت که با شناسایی تعاملات سلولی که عملکردهای طبیعی یک مغز سالم را پشتیبانی می‌کنند و دیگر یافته‌ها، بتوان استراتژی‌های جدیدی را برای درمان این بیماری‌ها کشف کرد.
دانشمندان علوم اعصاب برای سال‌ها تلاش کرده‌اند تا دریابند که چگونه شیارهای آستروسیت‌ها با سیناپس‌ها برای انجام عملکردهای مهم مغز ارتباط برقرار کنند. تا به حال، هیچ‌کس نتوانسته آزمایش مناسبی برای دیدن بافت بالغ مغز در موش‌های زنده ایجاد کند.
در روش ایجاد شده توسط تیم خاخ، رنگ‌های مختلف نور را از طریق یک لنز عبور می‌دهند تا اشعه‌هایی را مشاهده کنند که با چشم غیرمسلح غیرقابل مشاهده است. این آزمایش به آن‌ها اجازه داد تا ببینند که تعاملات بین سیناپس‌ها و آستروسیت‌ها در طول زمان، و نیز در طی بیماری‌های مختلف، در مدل‌های موش چگونه تغییر کرده و چه تغییراتی خواهند داشت.
محقق ارشد این مطالعه معتقد است علی‌رغم اینکه ما درمورد نقش مهم آستروسیت‌ها در مغز و اثرگذاری آن‌ها در بیماری‌ها اطلاعات زیادی داریم، اما دانش ما درمورد چگونگی این اثرگذاری محدود است.
مشخص نیست که آستروسیت‌ها چگونه با سیناپس تماس برقرار می‌کنند و این تعاملات در طول بیماری و یا به عنوان یک نتیجه از انواع مختلف فعالیت‌های سلولی، چگونه تغییر می‌کند.
پیشرفت این تیم مطالعاتی با فراهم آوردن یک ابزار قدرتمند برای پاسخ به این سؤالات، به دیگر دانشمندان کمک خواهند کرد؛ چراکه این ابزار به طراحی و به انجام رسیدنِ آزمایش‌هایی کمک می‌کنند که محققان را سال‌ها به خود مشغول کرده‌اند. به عنوان مثال، اکنون می‌توان دید که با تعامل آستروسیت‌ها با نورون‌ها، آسیب مغزی چگونه تغییر می‌کند و راهکارهایی برای پاسخ دادن به این تغییرات و ارزیابی آن‌ها در نظر گرفته‌شود.
☑ لینک خبر
