نتایج یک پژوهش بین المللی نشان می دهد که با پیدا شدن روش هایی جدید، می توان به بهبود کودکان و نوجوانان مبتلا به سرطان نوع T و افزایش شانس آن ها برای زندگی امیدوار بود. افزودن نلارابین یا همان Arranon به شیمی درمانی روش جدیدی برای بهبود سرطان نوع T است. محققین در فاز ۳ یک آزمایش بالینی تصادفی نشان دادند که ۹۰% از کودکان و نوجوانان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد و لنفوم لنفوبلاستیک سلول T که به ترتیب T-ALL و T-LL نامیده می‌شوند، چهار سال پس از شروع دوره درمانی در این آزمایش زنده بوده و ۸۴% آنها دیگر سرطان نداشتند.
بروس ای. جانسون، دکتر داروسازی شرکت FASCO و مدیر عامل انجمن بالینی انکولوژی ASCO می گوید: «به عنوان انکولوژیست، ما تواماً در تلاش برای مراقبت بهتر از بیماران هستیم. این تلاش حتی برای بیمارانی که نرخ زنده ماندن آنها در مقایسه با دیگر سرطان‌ها نسبتا بالا است، ادامه دارد. می‌دانیم که در حال حاضر امکان زنده نگه‌داشتن کودکان و نوجوانان مبتلا به فرم‌های نادر لوسمی و لنفوم وجود دارد. این امکان تا حدی است که حتی می‌توانیم عوارض ناشی از بیماری آنها را کاهش دهیم تا در ادامه زندگی مشکلات زیادی آنان را تهدید نکند.»
افزودن نلارابین یا همان Arranon به شیمی درمانی، استاندارد فواید بیشتری را برای گروهی از بیماران که ریسک بازگشت بیماری متوسط تا شدید T-ALL را داشتند، فراهم آورد. پس از گذشت چهار سال، ۸۹% از آن‌هایی که نلارابین دریافت کرده بودند در مقایسه با %۸۳ از آن‌هایی که این دارو را دریافت نکرده بودند، دیگر به لوسمی مبتلا نبودند. قرار است نتایج این پژوهش بطور کامل در نشست سال ۲۰۱۸ انجمن ASCO در شیکاگو ارائه گردد.
کیمبرلی دونمور، نویسنده، پژوهشگر و استاد دانشکده پزشکی Virginia Tech Carilion ، در روانوک می‌گوید: «درمان T-cell ALL بطور قطعی وابسته به استفاده از دوره‌های شیمی درمانی پیچیده است. بدین‌صورت حدود %۸۰ از افراد، حداقل چهار سال پس از شروع درمان زنده خواهند ماند. اما این عملکرد هنوز هم چندان راضی‌کننده نبوده و می‌بایست تلاش بیشتری برای افزایش طول عمر مبتلایان به این بیماری انجام گیرد. آزمایشات ما نشان می‌دهد که می‌توانیم نرخ زنده ماندن افراد را تا ۱۰% افزایش دهیم و این مسئله بسیار دلگرم کننده است.»
یافته‌های روش بهبود
۱- به طول کلی، ۹۰.۲% از بیماران درمان شده در این آزمایش حداقل چهار سال زنده مانده و ۸۴.۳% آنها پس از ۴ سال هیچ نشانه‌ای از سرطان نداشتند.
۲- در گروه بیماران مبتلا به T-ALL که ریسک عود بالایی داشتند، ۸۸.۹% از آن‌هایی که نلارابین دریافت کردند، در مقایسه با ۸۳.۳% از آن‌هایی که با نلارابین درمان نشدند، پس از چهار سال دیگر به لوسمی مبتلا نبودند.
۳- درمان بیماران مبتلا به T-ALL وابسته به نلارابین نبود و بیش از ۸۵% آنها بدون هیچ نشانه‌ای چهار سال زندگی کردند.
۴- برخلاف نتایج آزمایش‌های پیشین، ۸۹.۸% از بیماران مبتلا به T-ALL که دوز متوتروکسات را با روند صعودی دریافت کردند نسبت به ۷۸% از آن‌هایی که این دارو را با دوز خیلی بالا دریافت کردند نتایج بهتری نشان دادند و چهار سال بدون هیچ نشانه‌ای از بیماری زندگی کردند.
۵- در میان بیماران T-ALL که به صورت تصادفی برای دریافت نلارابین و دوز رو به افزایش متوتروکسات انتخاب شده بودند، ۹۲.۲% بعد از چهار سال به لوسمی مبتلا نبودند.
۶- ۵۴.۸% بیمارانی که پس از فاز ابتدایی شیمی درمانی، علائم بهبود سرطان نداشتند و برای دریافت دوز بالای متوتروکسات و نلارابین انتخاب شدند نیز چهار سال، بدون نشانه‌ای از بیماری زنده ماندند. این رقم یک پیشرفت معنی‌دار بود، چرا که به گفته پژوهشگران، تنها حدود ۲۰% از افراد مبتلا به T-ALL که بهبود سرطان را تجربه نمی‌کنند، سه سال دیگر زندگی می‌کنند.
✳ مترجم: آزاده داودی
☑ لینک خبر
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑ عضویت در کانال زیست فن
