سلول های T کمک کننده، یاری دهنده به بهبود ایمنی‌ درمانی سرطان

پژوهشگران دانشگاه واشنگتن، برای اولین بار نشان دادند که فعالیت سلول‌های T کمک کننده در ایمنی‌درمانی سرطان ضروری است و فعال کردن سلول‌های T کشنده به تنهایی کافی نیست. برای بهبود کارکرد و اثر واکسن‌های سرطان و دارو‌ها باید سلول‌های T کشنده و سلول‌های T کمک کننده هر دو فعال شوند.

در ایمنی درمانی سرطان نسبتاً تعداد کمی از بیماران به درمان پاسخ خواهند داد؛ همچنین پیش‌بینی اینکه چه بیمارانی پاسخ می‌دهند دشوار است. غلبه بر سرطان یک تلاش گروهی است که توسط ویژگی‌های منحصر به فرد بازیکنان مختلف همانند سلول‌های T کشنده(killer T cells) و سلول‌های T کمک کننده( helper T cells) حاصل می‌شود و علیرغم اینکه سلول‌های T کشنده توجه بیشتری را از جانب محققان به خود جلب کرده‌اند اما سلول‌های T کمک کننده نیز در حال ورود به مرکز توجه هستند.

سلول‌های T کمک کننده در شناسایی سرطان به عنوان یک تهدید و فراخوانی سلول‌های T کشنده برای شروع حمله دخیل هستند. علاوه بر‌این، سلول‌های T کمک کننده توانایی این را دارند که از پاسخ کامل سیستم ایمنی در برابر سرطان اطمینان حاصل کنند و بر‌اساس مطالعه‌ی تازه ای که توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن انجام شده است، سلول‌های T کمک کننده می‌توانند اثر‌بخشی ایمنی‌درمانی را افزایش دهند.

شرایبر و همکارانش یک برنامه کامپیوتری طراحی کرده‌‌اند که پیش بینی می‌کند کدام پروتئین‌ها یا آنتی‌ژن‌های جهش یافته در تومور بیمار باعث فعال شدن اختصاصی سلول‌های T کمک کننده می‌شوند؛ این تکنیک قدم مهمی در به کنترل گرفتن سلول‌های T کمک کننده می‌باشد.

دکتر الیز السپاچ، دانشجوی پسادکتری در آزمایشگاه پروفسورشرایبر، نویسنده اول مقاله چاپ شده در ژورنال Nature گفت: “در بررسی تومور بیمار و پیدا کردن جهش‌های حاضر و فعال کننده سلول‌های T کشنده برای ایجاد پاسخ، نسبتاً به خوبی عمل می‌کنیم اما توانایی انجام این کار برای سلول‌های T کمک کننده بسیار پایین‌تر است. علاوه‌براین، حضور سلول‌های T کشنده نشان دهنده‌ی کشتن سلول‌های توموری نیست و ما یافتیم که نه تنها حضور سلول‌های T کمک کننده برای فراخوانی سلول‌های T کشنده لازم است بلکه وجود آن‌ها برای تبدیل سلول‌های T کشنده از حالت بالغ به فعال نیز الزامی است.”

در نهایت، مؤثرترین پاسخ‌های ضد‌توموری زمانی اتفاق می‌افتد که ایمنی‌درمانی با مهارکننده‌های نقاط وارسی با واکسنی همراه باشد که شامل اهداف هر دو نوع سلول‌های T است و مختص آنتی‌ژن‌های تومور بیمار است. به عبارت دیگر، به نظر می‌رسد که بهترین پاسخ ضدتوموری به بیان هر دو نئوآنتی‌ژن MHC-I و MHC-II توسط سلول‌های توموری نیاز دارد.