یکی از رویکردهای مهم درمان شکستگی استخوان، ایمپلنت استخوان است که ریسک عفونت هایی مانند استئومیلیت را به دنبال دارد. دوره های درمانی طولانی مدت با آنتیبیوتیک ها تنها راه مقابله با این عفونت هاست اما هنگامی که بدن، برای مدتی طولانی در معرض آنتیبیوتیکها قرار بگیرد، ریسک پیشرفت باکتری های مقاوم به آنتیبیوتیک افزایش مییابد. بنابراین، دانشمندان به دنبال روشهای جدیدی برای مقابله با عفونتهای حاصل از ایمپلنت هستند که یکی از این روشها مطالعهی خاصیت آنتی بیوتیکی سلولهای بنیادی است.
سلول های بنیادی
سلولهای بنیادی مزانشیمی (mesenchymal stem cells ) یکی از انواع سلول های بنیادی هستند که در بافت هایی نظیر چربی و مغز استخوان به فراوانی یافت میشوند و تا به کنون خاصیت ضدمیکروبی و درمانی آنها نشان داده شده است. سلولهای بنیادی مشتق از چربی (Adipose-derived stem cells) یکی از منابع در دسترس و فراوان سلولهای بنیادی مزانشیمی است.
خاصیت آنتی بیوتیکی سلول های بنیادی
پژوهشگران دانشگاه کاتازاوا ژاپن، مشاهده کردند که ترکیب آنتیبیوتیک سیپروفلوکساسین با سلولهای بنیادی مشتق از چربی میتوانند رشد باکتریهای استافیلوکوکوس اورئوس را که عامل اصلی عفونت حاصل از ایمپلنت استخوانی هستند، در شرایط in vitro به صورت چشمگیری کاهش دهند. این در حالیست که تاثیر منفی ای از این آنتیبیوتیک در دوز و زمان مناسب بر سلولهای بنیادی از لحاظ عملکردی و زندهمانی آنها گزارش نشده است.
دانشمندان برای بررسی های بیشتر، مدل های عفونت حاصل از ایمپلنت استخوان را در rat ایجاد کردند و بعد از گذشت هفت روز از جراحی، برای درمان این عفونت، چهار گروه مختلف را مورد مطاله قرار دادند. اولین گروه تنها توسط سیپروفلوکساسین، گروه دوم تنها با سلولهای بنیادی مشتق از چربی، گروه سوم با ترکیب آنتیبیوتیک سیپروفلوکساسین و سلولهای بنیادی تیمار شدند و گروه چهارم ماده ای برای درمان دریافت نکرد. پژوهشگران مشاهده کردند که تنها گروهی که عفونت درآنها کاهش پیدا کرده، تیمار ترکیب آنتیبیوتیک و سلولهای بنیادی است.
بر اساس این داده ها، میتوان ترکیب میان یک آنتیبیوتیک با سلولهای بنیادی را به عنوان رویکردی جدید برای حل مشکلات عفونی ایمپلنتهای استخوانی مورد بررسی بیشتر قرار داده و روش های نوینی را ارائه کرد.
