متأسفانه، سرطان به سادگی یک بیماری منفرد نیست و درمان برخی از آن‌ها نظیر تومور پانکراس، مغز و سرطان کبد از طریق شیمی‌درمانی، پرتو درمانی و یا حتی جراحی به‌سختی صورت می‌پذیرد. همچنین نرخ بقای بیمار در این روش‌های درمانی کم است.
خوشبختانه، امروزه شاهد ظهور روش‌های درمانی جدید هستیم. یکی از این روش‌ها فراگرمادرمانی یا درمان هایپرترمیا است. در این روش درمانی، سلول‌های سرطانی در معرض شلیک نانوذرات مغناطیسی قرار می‌گیرند که باعث افزایش حرارت تومورهای سرطانی می‌شود. یافته‌های یک مطالعه جدید که توسط محققان دانشگاه صوفیه در بلغارستان انجام شده است، نشان می‌دهد که میزان جذب ویژه حرارت مخرب در سلول‌های سرطانی به دو عامل مهم قطر نانوذرات و ترکیب مواد مغناطیسی مورد استفاده در انتقال حرارت به تومور بستگی دارد.
هنگامی‌که نانوذرات مغناطیسی در مجاورت سلول‌های سرطانی قرار می‌گیرند، توسط میدان‌های مغناطیسی متناوب فعال می‌شوند. فراگرمادرمانی مؤثر، در صورتی امکان‌پذیر است که نانوذرات به‌خوبی توسط سلول‌های سرطانی جذب شوند و سلول‌های بافت سالم را تحت‌تأثیر قرار ندهند. بنابراین، تأثیر این روش، به نرخ جذب ویژه بستگی دارد.
این محققان چندین نانوذره متشکل از یک ماده اکسید آهن به نام فریت و مقادیر کم مس، نیکل، منگنز و کبالت را مورد مطالعه قرار دادند. آن‌ها برای تولید این نانوترکیبات از روش دوپینگ یا آلایش استفاده کردند.
محققان این روش فراگرمادرمانی مغناطیسی مبتنی بر نانوذرات را برای دو روش حرارتی مجزا در شرایط in vivo و in vitro مورد بررسی قرار دادند. این روش‌ها از نظر نحوه تولید گرما در نانوذرات متفاوت هستند: از طریق جفت‌شدگی مستقیم یا غیر مستقیم بین میدان مغناطیسی و گشتاور مغناطیسی ذرات.
یافته‌ها نشان می‌دهند که میزان جذب تومور تا حد زیادی به قطر نانو ذرات بستگی دارد. در کمال شگفتی، نرخ جذب با افزایش قطر نانوذرات افزایش یافت و این افزایش تا زمانی‌که سطح دوپینگ مواد به اندازه کافی بالا باشد و قطر آن از حداکثر مقدار تعیین‌شده (حداکثر ۱۴ نانومتر برای کوپینگ کبالت، ۱۶ نانومتر برای مس) تجاوز نکند، ادامه خواهد یافت.
