خرس‌های آبی (Tardigrades) جزو متناقض‌ترین حیوانات روی زمین هستند. از یک طرف ظاهر آن‌ها بسیار جالب و دوست‌داشتنی است و از طرف دیگر جزو مقاوم‌ترین و استوارترین حیوانات روی زمین به شمار می‌روند. این جانوران با بدن ۱ میلی‌متریشان، قابلیت‌هایی دارند که آن‌ها را قادر می‌سازد تا شرایطی را تاب بیاورند که برای سایر جانوران به معنای مرگ حتمی خواهد بود. با این اوصاف، این سؤال مطرح می‌شود که این جانوران چقدر عمر می‌کنند؟
طول عمر این جانوران به مکان زندگیشان مرتبط است. آن‌ها در اکثر مناطق زندگی می‌کنند، اما مناطق مرطوب مثل سنگ‌های درون رودخانه‌ها را بهتر از سایر مکان‌ها می‌پسندند. در این شرایط، آن‌ها تا حدود ۲ سال و نیم عمر می‌کنند.
با این‌حال، اگر خرس‌های آبی وارد شرایطی که Cryptobiosis نامیده می‌شود بشوند، بسیار بیش از این عمر می‌کنند. هنگامی که شرایط زندگی بسیار سخت شود، خرس‌های آبی وارد این حالت خفته می‌شوند. توسط این قابلیت، آن‌ها قادرند تا در شرایط قطب نیز زنده بمانند.
در شرایط Cryptobiosis متابولیسم این جانوران تقریباً متوقف می‌شود، نیاز آن‌ها به اکسیژن کاهش می‌یابد و سلول‌هایشان تقریباً به طور کامل آب خود را از دست می‌دهند. خرس‌های آبی در این حالت به حالت مرگ بسیار نزدیک می‌شوند؛ آن‌ها می‌توانند در مکان‌های بی‌آب و دارای دمایی به پایینی منفی ۳۲۸ درجه فارنهایت (منفی ۲۰۰ درجه سلسیوس) و به بالایی ۳۰۴ درجه فارنهایت (۱۵۱ درجه سلسیوس) زنده بمانند. هنگامی که آن‌ها در محیط مرطوب قرار بگیرند، زندگی خود را دوباره از سر گرفته و به حالت طبیعی بازمی‌گردند.
در سال ۲۰۱۶ در مقاله‌ای جنجالی گفته شده بود تعدادی از خرس‌های آبی که در سال ۱۹۸۳ در خزه‌های قطبی یخ زده بودند، پس از ۳۰ سال در سال ۲۰۱۴ دوباره به زندگی بازگشتند. حدس زده می‌شود که این قابلیت خرس‌های آبی تا حدودی به دلیل وجود پروتئین‌های ویژه‌ای است که قادرند اجزای سلول را در جای خود حفظ کنند.
طبق گفته‌ی محققین، اطلاعات کنونی ما راجع به بیوشیمی و مسیرهای ملکولی که این جانوران را قادر می‌سازد تا با شرایط بسیار سخت کنار بیایند، بسیار اندک است. به طور مثال، علاوه بر تحمل یخ زدن، قرار گرفتن در آب در حال جوش و خشک شدن، این جانوران فشار ۸۷ هزار پوند در اینچ مربع، یعنی ۶ برابر فشاری که در کف دریا وجود دارد، را می‌توانند تاب بیاورند. حتی در تحقیقاتی این جانوران در حالی که در شرایط خفته قرار گرفته بودند، به بیرون فضا پرتاب شدند و پس از بازگشتشان به زمین، دوباره به سادگی جان گرفتند. هم‌چنین ظاهراً تعدادی از این جانوران قادرند از آسیب اشعه‌ها نیز در امان بمانند و DNA خود را ترمیم کنند.
این جانوران از ۵۴۱ میلیون سال پیش (دوره‌ی کامبرین) روی زمین حضور داشته‌اند و احتمالاً بیش از هر جاندار دیگر روی زمین باقی خواهند ماند.
☑ لینک خبر
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑ عضویت در کانال زیست فن
