یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که علاوه بر غنای گونه، تاریخ تکامل گیاهان موجود در آن منطقه نیز نقش مهمی در پایداری تولید سالانه زیست‌توده در مراتع دارد. در مواجهه با تغییرات اقلیمی، شناخت عوامل به وجود آورنده تنوع در ویژگی‌های مهم اکوسیستمی مثل تولید زیست‌توده، ضروری است. مطالعات انجام شده در دانشگاه گوتینگن نشان می‌دهد که عوامل متعددی از جمله تغییرات اقلیمی و تنوع زیستی، به طور مشترک باعث کاهش تغییرات سالانه در حاصل‌خیزی مراتع می‌شوند.
زمانی که سخن از تنوع زیستی به میان می‌آید، هدف تنها شمارش گونه‌ها نیست؛ بلکه شامل تنوع در عملکرد گیاهان و هم‌چنین نحوه‌ی تکامل آن‌ها نیز می‌شود. در این بین، جنبه‌های مهمی نیز وجود دارد که متاسفانه نادیده گرفته می‌شوند. یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی با اندازه‌گیری وزن زیست‌توده یک مرتع (که شامل انواع گونه‌های گیاهی بود) مشاهده کردند که جوامع مرتعی با غنای بالای گونه‌ها و دارای تنوع در تکامل گونه‌ها، می‌تواند باعث کاهش تغییرات در تولید زیست‌توده گردد. به بیانی دیگر، مراتعی که دارای قدمت بالایی از حضور انواعی از گیاهان هستند، دارای تولید زیست‌توده پایدارتری نیز می‌باشند. در واقع این جوامع به حملات گیاه‌خوارها و پاتوژن‌های بیماری‌زا مقاوم‌تر هستند.
محققین هم‌چنین دریافتند که تولید زیست‌توده جوامع گیاهی که دارای گونه‌های با رشد آهسته هستند به طور معمول پایدارتر هست. دکتر Peter Manning نویسنده ارشد این تحقیق می‌گوید: “این نتایج برای ما تعجب‌آور بود، زیرا پیش از این ما انتظار داشتیم که جوامعی با تنوع زیاد در ویژگی‌های مربوط به نرخ رشد گیاه، تولید زیست‌توده پایدارتری را دارا باشند. اما این نتایج نشان داد که سابقه تکامل گیاهان و ژنتیک گونه‌های موجود می‌توانند به عنوان عوامل پیش‌بینی کننده بهتری در خصوص غنای گونه‌ها در آن جامعه باشند.”
با این وجود به گفته محققان، این چنین اندازه‌گیری‌هایی به این معنی نیست که مرتع رفته رفته حاصلخیزتر خواهد بود؛ و برای کاربردهای اکولوژیکی بهتر است از اندازه‌گیری‌های مرتبطی استفاده شود که بیشترین و کمترین تولید زیست‌توده را در اندازه‌گیری‌ها مدنظر قرار می‌دهند.
