در سال‌های اخیر نانوپزشکی به یکی از پرتوجه‌ترین شاخه‌های علمی تبدیل شده است که علت آن برطرف شدن مشکلات ژنتیکی و دارورسانی مبتنی بر نانوتکنولوژی است.به طور عمومی، نانوذراتی که از آن‌ها به عنوان ابزار دارورسانی استفاده می‌شود حداقل در یکی از ابعاد خود اندازه‌ای کوچکتر از ۱۰۰nm دارند و شامل مواد قابل تجزیه‌ی زیادی ازجمله پلیمرهای طبیعی یا مصنوعی، لیپیدها و فلزات هستند. این ذرات در مقایسه با مولکول‌های بزرگتر جذب مناسب‌تری توسط سلول‌ها داشته و به نظر می‌رسد برای انتقال و تحویل دارو مناسب‌تر هستند.
در اقدامات درمانی، داروها به دو صورت قرار گرفته در ماتریکس ذره و یا متصل به سطح آن طراحی می‌شوند که در مورد دوم باید توجه زیادی به کنترل سرعت مناسب و سایر مؤلفه‌های مؤثر در ورود دارو به محیط بیولوژیکی داشت و امروزه نیز با در نظر گرفتن همه‌ی این شرایط نانوذرات مختلفی در جهت تحقق اهداف درمانی کشف و استفاده می‌شوند.
طراحی سیستم‌های دارورسانی مبتنی بر نانوتکنولوژی
امکان استفاده از نانوذرات در جنبه‌های مختلف پزشکی مانند بهبود جذب داروهای کم حلالیت، هدف‌گیری داروها برای مکانی خاص، و در دسترس‌بودن دائمی آن‌ها در بدن وجود دارد.
ابزار دارورسانی کلوئیدی مانند میسل‌ها، لیپوزوم‌ها یا نانوذرات، به خصوص برای استفاده‌ی آن‌ها در درمان سرطان مشهور هستند و در حال حاضر نیز دانشمندان به بررسی بیشتر آن‌ها می‌پردازند. تأثیرگذاری این سیستم‌ها احتمالاً مربوط به اندازه‌ی کوچک آن‌ها، سمّیت کمترشان، مدت زمان کنترل آزادسازی دارو و تجزیه‌پذیری آن‌هاست.
