اگر چه اگزوزوم نقش های دفاعی در بدن مانند نقش حفاظتی در بینی دارند، اما به تازگی محققان دریافته‌اند که پروتئین Munc13-4 به سلول‌های سرطانی کمک می‌کند تا تعداد زیادی اگزوزوم ترشح کنند. اگزوزوم‌ها می‌توانند در تحریک پیشرفت تومور نقش ایفا کنند. این مطالعه بیانگر روشی نوین در پیشگیری از سرطان با متوقف کردن تولید اگزوزوم است که در این راستا می‌توان از رشد تومور و متاستاز جلوگیری کرد. سلول‌های سرطانی تعداد زیادی اگزوزوم تولید می‌کنند، که به طریق مختلف در پیشرفت تومور نقش دارند. اگزوزوم‌ها می‌توانند انکوژن‌های تحریک کننده ایجاد سرطان را به سلول‌های همسایه منتقل کنند تا تکثیر سلولی در آن‌ها افزایش یابد. اگزوزوم‌ها حاوی پروتئین‌هایی هستند که در سازماندهی محیط سلول‌های سرطانی و گسترش آن در بافت‌های دیگر نقش دارد. بعلاوه اگزوزوم‌ها ممکن است حاوی فاکتورهایی باشند که اختلال پاسخ ایمنی بدن در مقابل تومور را منجر شود.
در این مطالعه دریافتند که کلسیم، که غالباً میزان آن در سلول‌های سرطانی افزایش می‌یابد، ترشح اگزوزوم‌ها را توسط سلول‌های تهاجمی سرطان پستان تحریک می‌کند. رها سازی اگزوزوم به پروتیین متصل شونده به کلسیم با نام Munc13-4 بستگی دارد. حذف این پروتئین یا جایگزین کردن آن با یک نسخه جهش یافته با عدم توانایی اتصال به کلسیم، از انتشار اگزوزوم توسط سلول‌های سرطانی پستان در پاسخ به کلسیم جلوگیری می‌کند. سطح بیان پروتیین Munc13-4 اغلب در تومورهای پستان، پانکراس و ریه انسانی بالا می‌رود. محققان در این مطالعه دریافتند که سلول‌های سرطانی در سرطان ریه و پانکراس سطح Munc13-4 خود را افزایش داده و با تهاجمی‌تر شدن سلول‌ها اگزوزوم‌های بیشتری را آزاد می‌کنند.
اگزوزوم‌هایی که از سلول‌های سرطانی آزاد می شوند، آنزیمی به نام MT1-MMP دارند که ماتریکس خارج سلولی اطراف سلول‌های سرطانی را تخریب می‌کند. این امر به تشکیل تومورهای متاستاتیک ثانویه کمک می‌کند. در نتیجه افزایش بیان Munc13-4، همراه با افزایش سطح کلسیم، باعث آزاد سازی اگزوزوم بیشتر توسط سلول‌های سرطانی بسیار تهاجمی می‌شود، بنابراین Munc13-4 یک هدف بالقوه برای مداخله درمانی است.
