✅سرطان ریه که تشخیص آن در مراحل اولیه و درمان آن در زمانی که پیشرفته می‌شود کار بسیار دشواری است، با کشتن ۱.۶ میلیون نفر در سال، علت اصلی بالا رفتن نرخ مرگ‌ومیر سرطان در دنیا محسوب می‌شود. اما درمان‌های جدید توانسته‌اند شانس افراد مبتلا به سرطان ریه سلول غیرکوچک یا NSCLC را، که ۸۵ درصد از موارد ابتلا به سرطان ریه را تشکیل می‌دهد، افزایش دهند.
?دکتر روی هربست، رئیس تومورشناسی طبی در مرکز سرطان دانشگاه ییل و استاد پزشکی و داروشناسی مدرسه پزشکی دانشگاه ییل میگوید: «پیشرفت حاصل‌شده در طی ۲۰ سال اخیر در این زمینه بسیار عظیم بوده است.»
درمان بیماری NSCLC به طور سنتی به وسیله عمل جراحی و به دنبال آن شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی و یا هر دو انجام می‌شود. دکتر هربست، نویسنده همکار این مقاله در مجله Nature که پیشرفت‌های حاصله از درمان NSCLC را موردبررسی قرار داده، میگوید: «انتخاب‌های ما برای درمان این بیماری در سال‌های اخیر با اختراع دو دسته دارویی جدید، یعنی درمان‌هایی که ملکول‌ها را هدف قرار می‌دهند و روش جدید مبتنی بر ایمونوتراپی، افزایش یافته است.»
?داروهایی که بر روی ملکول‌ها متمرکز هستند، سلول‌های توموری را هدف قرار می‌دهند که حاوی ژن‌های جهش‌یافته‌ای مثل EGFR هستند که می‌تواند باعث تحریک سرطان شود.
سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) اولین مجوز خود برای یک داروی بازدارنده ژن EGFR برای درمان NSCLC را در سال ۲۰۰۴ صادر کرد و از آن زمان، حدود یک چهارم از بیماران مبتلا به این بیماری می‌توانند از طریق این داروهای هدف‌دار مورد درمان قرار گیرند.
?اما با اینکه پژوهش‌های زیادی در دانشگاه ییل و دیگر سازمان‌ها برای کشف هدف‌های ملکولی دیگر، در حال انجام هستند به اعتقاد هربست، بیماران به‌مرورزمان در برابر این داروها مقاوم می‌شوند.
یکی دیگر از این درمان‌ها هنگامی ارائه شد که FDA اولین مجوز را برای «مسدودکننده پست ایمنی» برای بیماران مبتلا به NSCLC صادر کرد. این ایمنی‌درمانی‌ها، مکانیسم‌هایی که از حمله سلول‌های T سیستم ایمنی به تومورها جلوگیری می‌کنند را از طریق مهار یک پروتئین در سطح سلول‌های T یا شریک آن یعنی پروتئین PD-L1 روی سلول‌های تومور، از کار می‌اندازند.
?پروتئین‌هایی که تومورهای آن‌ها حاوی میزان بالایی از PD-L1 هستند، بیش از همه از این نوع ایمنی درمانی‌ها منتفع می‌شوند. امروزه این مسدودکننده‌های پست‌های ایمنی برای یک‌پنجم بیماران مؤثر هستند.
هربست ادامه می‌دهد: «اما با وجود اینکه خیلی از تومورها بیان پروتئین PD-L1 دارند اما خیلی از آن‌ها هم‌چنین بیانی ندارند و استفاده از مهار PD-L1 روی این تومورها جواب نخواهد داد.»
این محقق متذکر شده که توسعه روش‌های ایمنی‌درمانی جدیدی که عناصر دیگری از سیستم ایمنی را هدف قرار بدهند، برای فائق آمدن به این چالش‌ها بسیار مهم است. مثلا یک راه‌حل دیگر این است که ما این روش‌های ایمنی‌درمانی را با یکدیگر ترکیب کنیم یا اینکه آن‌ها را همراه با روش‌های دیگری مثل شیمی‌درمانی، درمان‌های هدف‌دار، داروهایی که رشد رگ‌های خونی را سرکوب می‌کنند و دیگر روش‌های درمان سرطان، به کار ببریم.
?ترجمه: محمد شجاعیه
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑عضویت در کانال زیست فن
