✅ دانشمندان کشف کردند که حذف ژن LSD1(که یک ژن تنظیمی است) در موش‌های بالغ، باعث القای تغییراتی در فعالیت ژنی شد که به طرز غیرمنتظره ای مشابه تغییرات در بیماری آلزایمر است.آن‌ها همچنین دریافتند که پروتئین LSD1 در نمونه مغز بیماران مبتلا به آلزایمر و FTP (frontotemporal dementia) مشکل ساز بوده است.با توجه به این یافته‌ها، LSD1 را در این بیماری‌های تخریب کننده نورونی به عنوان یک عامل مهم و یک هدف برای دارو درمانی پیشنهاد کردند.
?LSD1 (lysine specific histone demethylase 1) در مغز در ژن‌هایی که قرار است خاموش باشند غیرفعال باقی می‌ماند. وقتی محققان این ژن را در موش‌های بالغ از بین بردند آن‌ها از نظر شناختی دچار مشکل شدند. نورون‌های بسیاری در مغز این موش‌ها مردند در حالی که بقیه‌ی اندام‌ها بدون تغییر به نظر می‌رسیدند.با این حال ،این موش‌ها فاقد تجمعات پروتئینی مشابه آن‌چه عامل بیماری آلزایمر وFTP درنظر گرفته می‌شوند بودند.
? وقتی محققان به الگوهایی که درفعالیت ژنی این موش‌ها بود نگاه کردند،متوجه شدند که علائم التهاب و تغییرات متابولیسمی دیگری مشابه آن‌چه در بیماران آلزایمری وFTP دیده شده وجود دارد.(این علائم در پارکینسون و ALS وجود ندارند.)
? یافته‌های شگفت انگیز تر وقتی به دست آمدند که آن‌ها نمونه‌های بافتی بیماران را بررسی کردند؛ آن‌ها از انباشتگی LSD1 درون درهم رفتگی‌های نوروفیبریل‌ها در آلزایمر و تجمعات TDP-43 درFTP متعجب شدند. در هردو بیماری پروتئین‌های LSD1 به طور نا به جا در سیتوپلاسم قرار گرفته بودند در حالی که LSD1 به طور طبیعی درون هسته قرار دارد.
? LSD1 همانند یک فاکتور اعمال کننده اپی ژنتیک عمل می‌کند و اثرات اپی ژنتیکی هیستون‌ها را از بین می‌برد. (هیستون‌ها پروتئین‌هایی هستند که DNA را فشرده سازی و بسته بندی می‌کنند.) اپی ژنتیک شامل اطلاعاتی است که در DNA منتقل نمی‌شوند اما برعملکرد ژن‌ها تأثیر دارند.
? اعتقاد رایج این است که نورون‌ها و سلول‌های تمایز یافته ی دیگر، قابلیت تغییر به نوع دیگری سلول را ندارند. این محققان باور دارند که LSD1 با حمایت از فعالیت ژن‌هایی که در سایر انواع سلول‌ها روشن هستند می‌تواند در این فرایند تغییر نوع سلول شرکت داشته باشد. زمانی که فعالیت LSD1 متوقف شود، فعالیت ژنی در نورون‌ها مقداری آشفته می‌شود. (مثلا ژن‌هایی که در سلول بنیادی جنینی -ESC- فعال هستند را در آن‌ها روشن می کند.) محققان معتقدند که بروز ژن‌های بنیادی بخشی از مشکل است و مشکل دیگر در فقدان LSD1،ایجاد یک سری استرس‌های سلولی است که مشابه فشارها و استرس‌های دیده شده در آلزایمر و FTP است.
? LSD1 تا به حال به بیماری‌های مخرب نورونی (neurodegenerative) مرتبط دانسته نشده بود با این اوصاف در درمان‌های این بیماری‌ها می‌توان روی افزایش فعالیت LSD1 یا ممانعت از ارتباط LSD1 با تجمعات نوروفیبریلی تمرکز کرد.
?ترجمه و بازنویسی: مهرنوش لک
☑️ لینک خبر
☑️ لینک مقاله
☑️ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑️عضویت در کانال زیست فن
