به گفته مهندسان زیست‌پزشکی، ماکروفاژهای سیستم ایمنی برای رشد بافت‌های عضلانی که قابلیت خودترمیمی در محیط آزمایشگاه دارند، حیاتی هستند. این کشف، نقش مهمی در مطالعه بیماری‌های تحلیل برنده عضلانی ایفا کرده و بقای پیوندهای بافت عضلانی مهندسی‌شده را در سلول‌درمانی‌های آینده تقویت میکند.
در سال ۲۰۱۴، گروهی از مهندسان دانشگاه داک، برای اولین بار گزارشی از رشد عضله اسکلتی با قابلیت خودترمیمی در آزمایشگاه ارائه دادند که به شدت منقبض می‌شد و توانایی التیام خود را داشت.
نقطه عطف این مطالعه زمانی بود با کمک نمونه‌برداری از موش‌های دوساله به دست آمد که سلول‌های آن‌ها را برداشته و در محیط مناسب آزمایشگاه قرار دادند تا به رشد آن‌ها کمک کنند. علاوه بر داربست سه بعدی و مقدار فراوان مواد مغذی، این محیط به شکل‌گیری محیطی برای سلول‌های بنیادی عضله کمک کرد که به محض آسیب، فعال شده و به فرایند بازسازی کمک می‌کنند.
با این حال، برای استفاده‌های بالقوه از سلول‌های انسانی، نمونه‌های عضله به جای نوزادان صرفاً از اهداکنندگان بالغ گرفته می‌شد. بسیاری از بیماری‌های تحلیل‌برنده عضلانی تا هنگام بلوغ ظاهر نمی‌شوند و رشد عضله در آزمایشگاه برای تست پاسخ‌های دارویی این بیماران نسبت به استفاده از سلول‌های بالغ خود بیماران، مفیدتر خواهد بود. با این وجود، بافت‌های عضلانی بالغ ایجاد شده در آزمایشگاه پتانسیل بازسازی‌کننده بافت نوزادی را ندارند.
افزودن داروهای متنوع و فاکتورهای رشد اثر ضعیفی بر ترمیم عضله دارد، بنابراین محققان شروع به اضافه کردن یک جمعیت سلولی حمایتی کردند که می‌تواند به آسیب واکنش نشان داده و بازسازی عضله را تحریک کند. برای این کار از ماکروفاژها، سلول‌های ایمنی مورد نیاز برای توانمند کردن عضلات بدن در خودترمیمی، بهره بردند.
پس از یک آسیب بافتی، گروهی از ماکروفاژها ظهور پیدا می‌کنند تا آثار باقی‌مانده از آسیب را پاکسازی کرده، التهاب را افزایش دهند و سایر بخش‌های سیستم ایمنی را تحریک کنند. یکی از سلول‌هایی که ماکروفاژها فرا می‌خوانند ماکروفاژ نوع دوم M2 است که علاوه بر کاهش التهاب، ترمیم بافتی را هم تقویت میکند. با وجود اینکه این ماکروفاژهای ضد التهابی قبلاً در درمان‌های بهبود عضلانی استفاده شده‌اند، اما هرگز به صورت یک برنامه هدف‌دار در جهت رشد بافت‌های عضلانی پیچیده در خارج از بدن به کار نرفته‌اند.
بر اساس یک تئوری جمعی، بافت‌های جنینی و نوزادی از بافت‌های بالغین به دلیل ذخایر اولیه ماکروفاژهای ساکن بافتی که مشابه ماکروفاژهای M2 هستند، در ترمیم و بهبودی بهترند. همانند سن افراد، این ذخایر ماکروفاژهای اصلی نیز با ماکروفاژهای کم‌تر بازسازی‌کننده و بیشتر التهابی که از مغز استخوان و خون آمده‌اند، جایگزین می‌شوند.
امید است که رویکرد تکمیل عضلات رشد داده شده در محیط آزمایشگاه، همراه با سلول‌های سیستم ایمنی به اثبات رسد تا در آینده به یک استراتژی کلی برای افزایش بقا و عملکرد سایر بافت‌های آزمایشگاهی در درمان‌های ترمیمی تبدیل شود.
✅ لینک خبر
✅ لینک مقاله
سلام
باتوجه به نقش سیستم ایمنی در التیام عضلات که موضوع این مقاله بود
خواهشمند در مورد اثرات منفی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در افراد دارای عضو پیوندی مانند کلیه-کبد و… مطالبی قرار بدهید یا برایم ایمیل کنیید این افراد تا اخر عمر مجبور به مصرف این دارو ها هستند متشکرم
سلام
بله حتما. ان شاءالله یک مطلب در این زمینه کار میکنیم.
ممنون از توجه تون.