پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر جایگزین مناسبی برای پلاستیک‌های رایجی هستند که در مزارع کشاورزی استفاده می‌شوند. PBAT با قابلیت زیست تخریب‌پذیری توسط میکروارگانیسم‌های خاک، به عنوان نوعی پلاستیک زیست تخریب‌پذیر معرفی شده است. هر سال هشت میلیون تن پلاستیک در اقیانوس‌ها رها می‌شود و این آلودگی پلاستیکی، خاک‌های کشاورزی را تهدید می‌کند.
کشاورزان در طول سال مقدار زیادی از پلاستیک‌های مالچ پلی‌اتیلنی را برای مبارزه با علف‌های هرز، افزایش دمای خاک و حفظ رطوبت خاک استفاده می‌کنند. جمع‌‌آوری تمام پلاستیک‌های مورد استفاده پس از برداشت محصول تقریباً غیر ممکن است، به‌خصوص زمانی که پلاستیک‌ها بسیار نازک هستند. تجزیه این مواد به دلیل ماهیت آلی (مواد پلیمری مصنوعی یا بر پایه نفت مانند پلی‌اتیلن) چند صد سال به طول می‌انجامد. بنابراین بقایای پلاستیک‌ها در طول زمان در خاک انباشته شده و در نهایت باعث کاهش باروری خاک، اختلال در انتقال آب و کاهش رشد محصول می‌شود.
برای حل این مشکل استفاده از پلاستیک‌هایی با قابلیت تجزیه‌پذیری توسط میکروب‌های خاکی پیشنهاد شد. برای تولید این نوع پلاستیک‌ها از یک پلیمر خاص با نام butylene adipate-co-terephthalate) PBAT) استفاده شد. PBAT همانند پلی‌اتیلن از جمله محصولات نفتی است. محققان در آزمایش‌های خود از PBAT دارای کربن ۱۳ استفاده کردند. در نتیجه مسیرهای مختلف تجزیه زیستی کربن در خاک قابل ردیابی بود. در این تحقیق ثابت شد که یک ماده پلاستیکی می‌تواند به طور کامل و مؤثر در خاک تجزیه شود.
در سال‌های اخیر مواد پلاستیکی زیادی با برچسب زیست تخریب‌پذیر تولید شده‌اند؛ در صورتی که تنها تبدیل شدن پلاستیک به ذرات کوچک نمی‌تواند معیاری برای زیست تخریب‌پذیری باشد. به عنوان مثال پلاستیک پس از قرار گرفتن در معرض نور خورشید به ذرات کوچکی تبدیل می‌شود. اما این ذرات با عنوان میکرو پلاستیک در محیط باقی می‌مانند حتی اگر با چشم مسلح قابل مشاهده نباشند.
محققان هنوز نتوانسته‌اند مدت زمان تخریب PBAT در محیط را تخمین بزنند، بنابراین مطالعات طولانی‌مدت برای ارزیابی زیست تخریب‌پذیری پلاستیک‌های PBAT در خاک‌های مختلف و در شرایط طبیعی ضرورت دارد. PBAT با قابلیت زیست تخریب‌پذیری توسط میکروارگانیسم‌های خاک می‌تواند به عنوان نوعی پلاستیک زیست تخریب‌پذیر معرفی شود.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
