دکتر Hainmuller و پروفسور Battos از دانشگاه Freiburg مدلی را پیشنهاد کردند که به کمک آن می‌توان چگونگی ذخیره‌سازی وقایع ملموس در حافظه را توضیح داد.این مدل برپایه آزمایشاتی است که در آن‌ها، موش، در فضای تعبیه‌شده محلی را جست‌وجو می‌کند که قبلاً پاداش دریافت‌کرده‌است.
در این آزمایش، موش پس از چندقدم روبه‌جلو، توقف کرده و پیرامون خود را نگاه‌می‌کند. در دنیای تعبیه‌شده، دیوارهایی که راهروها را می‌سازند از بلوک‌های سبز و آبی تشکیل شده‌اند. اندکی دورتر، یک دیسک قهوه‌ای رنگ روی زمین قرار دارد که شبیه کلوچه است. این دیسک قهوه‌ای رنگ نماد محل پاداش است. بنابراین موش به سمت آن حرکت می‌کند اما به محض رسیدن به این محل، نماد قهوه‌ای رنگ ناپدید می‌شود و بلافاصله کلوچه ی بعدی در فاصله کمی در همان راهرو ظاهر می‌شود.
موش توسط نمایشگرهای متعددی احاطه‌شده و روی یک توپ پلاستیکی ایستاده است که باحرکت موش جابه‌جا می‌شود. این توپ قابلیت انتقال حرکات موش را به محیط مجازی را دارد. اگر موش به نماد پاداش دست پیدا کند، یک قطره شیرسویا دریافت می‌کند و این امر سبب تحریک تشکیل حافظه از تجربه کسب شده در دنیای مجازی می‌شود.موش می‌آموزد که در چه زمان و در چه مکانی می‌تواند پاداش دریافت کند. هم‌چنین یادمی‌گیرد که چگونه می‌تواند محل پیرامون خود را شناسایی کند.
همانطور که موش محیط خود را شناسایی می‌کند، محققان از یکسری از میکروسکوپ‌های مخصوصی برای ثبت فعالیت سلول‌های عصبی استفاده می‌کنند. در حین ثبت، سلول‌های عصبی دست‌کاری شده موش به‌محض فعال شدن از خود نور منعکس می‌کنند. این محققان در راستای بررسی نحوه دسته‌بندی و بازیابی حافظه، موش را طی روزهای متوالی در دنیای مجازی طراحی‌شده قرارداده و به‌دنبال آن میزان فعالیت نورون‌های عصبی در مراحل تشکیل حافظه مورد مقایسه و بررسی قرار داده‌اند.
ناحیه‌ای در مغز به‌نام هیپوکمپ نقش بسیار کلیدی در تشکیل حافظه ایفا می‌کند. محققان در مطالعات پیشین خود نشان داده‌اند که سلول‌های عصبی موجود در هیپوکمپ نقشه‌ای از دنیای مجازی دارند که در آن هر ناحیه واقعی توسط یک نورون رمزگذاری می‌شود. نکته قابل‌توجه این است که محققان نقشه‌های متفاوتی را در هیپوکمپ کشف کرده‌اند. این محققان بادرنظرگرفتن اطلاعات تقریبی از محل قرارگیری موش در راهروهای تعبیه‌شده، زمان و فاکتورهای موقعیتی دریافتند که این نقشه‌ها طی روزهای آزمایش به‌روزرسانی می‌شوند.
این محققان مدلی را ارائه کردند که به کمک آن می‌توان نحوه فعالیت نورون‌های هیپوکمپ که وظیفه کدگذاری زمان، فاصله و موقعیت قطعات حافظه را دارند را توجیه کرد. این یافته‌ها به ما این امکان را می‌دهند که پروسه‌های بیولوژیکی موثر در تشکیل حافظه را بهتر دریابیم و از این طریق در یافتن روش‌های درمانی موثر برای اختلالات نورولوژیکی و سایکولوژیکی می‌تواند بسیار کمک کننده باشد.
☑ لینک‌خبر
