یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که تولید محصولات زراعی فعلی تنها در صورتی می‌تواند غذای مغذی برای جمعیت پیش‌بینی شده جهان در سال ۲۰۵۰ را فراهم کند که تغییرات بنیادی در انتخاب‌های رژیم غذایی ما ایجاد شود. محققان، ذخایر غذایی جهانی و منطقه‌ای را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دادند تا میزان کالری، پروتئین و ریزمغذی‌های حیاتی را از زمان تولید تا مصرف انسانی دنبال کنند.
محققان با تجزیه و تحلیل داده‌های حاصل از سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل (FAO)، اطلاعات مواد مغذی و داده‌های مربوط به چرای حیوانات و نیازهای تغذیه‌ای انسان، وضعیت تأمین غذای موردنیاز جمعیت روبه رشد جهان را از تولیدات فعلی، مورد بررسی قرار می‌دهند.
آن‌ها دریافتند که حتی بدون بهبود در کیفیت محصول، تولید فعلی برای تامین غذای سالم برای ۷/۹ میلیارد نفر جمعیت پیش بینی شده جهان در سال ۲۰۵۰ کافی است، اگرچه این‌ها نیازمند تغییرات اساسی در عملکرد ماست.
به گفته محققان، رژیم‌های غذایی نیازمند تغییر اساسی هستند؛ به عنوان مثال گوشت و لبنیات با مواد غذایی گیاهی جایگزین شوند و تمایل بیش‌تری برای مصرف محصولات غذایی مانند ذرت ایجاد شود. اگر جامعه به استفاده از رژیم غذایی فعلی ادامه دهد، افزایش ۱۱۹ درصدی محصولات خوراکی را تا سال ۲۰۵۰ شاهد خواهیم بود. به‌طورکلی، تولید گوشت صنعتی و لبنیات که در حال حاضر تغذیه ۳۴ درصد از خوراکی‌های انسانی در سراسر جهان به آن وابسته است، از نظر تغذیه برای انسان بسیار ناکارآمد است.
مطالعات نشان می‌دهد کاهش هدررفت‌ها و مصارف افراطی نیز از جمله موارد قابل توجه و مهم هستند، اما از نظر کمی اهمیت کم‌تری دارند. هم‌چنین نیاز به تغییرات بسیار مهمی در شرایط اجتماعی-اقتصادی بسیاری از مردم وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که همه افراد به یک رژیم سالم و متعادل دسترسی پیدا می‌کنند.
با مقایسه میزان کالری موجود در موادغذایی که برای انسان و غیرانسان خوراکی هستند، توجه ویژه به پروتئین، ویتامین A، آهن و روی حائز اهمیت است، زیرا کمبود آن‌ها به عنوان علت اصلی گرسنگی پنهان شناخته شده است.
در حال حاضر، ۱۶ درصد از محصولات خوراکی موجود برای مصرف غیر غذایی، به‌ویژه سوخت‌های زیستی، استفاده می‌شود. افزایش فشار بازار برای سوخت‌های زیستی می‌تواند استرس بیش‌تری را به سیستم غذایی جهانی وارد کند.
امروزه، تأکید گسترده بر افزایش تولید محصول و کاهش ضایعات، به عنوان مکانیسم‌های اصلی در تامین امنیت غذایی جهانی مطرح می‌شود. اما اگر تولید محصول اضافی به سمت سوخت‌های زیستی برود، مزایای بالقوه افزایش محصول از لحاظ تغذیه ای به‌طور کلی از دست خواهد رفت.
دست‌یابی به امنیت غذایی جهانی همراه با کاهش اثرات زیست محیطی منفی، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های پیش‌رو برای بشریت است.
