کنترل عوارض CAR T cell درمانی

CAR-T cell درمانی تاکنون تاثیر خود را در درمان سرطان‌های صعب‌العلاج از جمله سرطان خون و لنفوم اثبات کرده‌است؛ اما باوجود موفقیت‌های بسیار، عوارض جانبی پرخطر چون CRS، مانع استفاده از CAR-T cell درمانی به عنوان انتخاب اول پزشکان می‌شود. در این پژوهش محققان با استفاده از مدل‌های موشی توانستند عامل اصلی این عوارض، یعنی IL-1 را بیابند و با هدف‌گیری آن در موش‌ها مشکل را تا حد قابل قبولی برطرف سازند.

اکنون دانشمندان راهی برای مطالعه‌ی دقیق تر دو عارضه‌ی اصلی CAR-T cell درمانی یعنی CRS و neurotoxicity پیدا کرده‌اند. آن‌ها با ایجاد موش‌های مدل CRS، به دقت سایتوکاین‌های مسئول این عارضه را شناسایی کردند و همچنین با به کارگیری آنتی‌بادی‌های ساخته‌شده علیه این سایتوکاین‌ها می توانند شرایط را تحت کنترل داشته باشند.

(CRS (cytokine release syndrom عارضه ایست که در ۱۵ تا ۷۰ درصد موارد CAR-T cell درمانی اتفاق می‌افتد و با علائمی چون تب، اختلالات تنفسی و تپش قلب نمود پیدا می‌کند. در موارد شدید می‌تواند باعث آسیب به مغز و اعصاب شود و حتی به مرگ بیانجامد. با این وجود تاکنون اطلاعات دقیقی در مورد علت بروز این علائم و همچنین نحوه‌ی صحیح مدیریت آن در اختیار پزشکان نبود.

در مطالعه اخیر مشخص شد که عامل اصلی این اتفاق ماکروفاژها هستند نه خود CAR-T cell. به ویژه آن‌ها کشف کردند که علاوه بر IL-6، که سابقا به عنوان عامل اصلی عارضه شناخته می‌شد دو مولکول دیگر یعنی IL-1 و نیتریک اکسید نیز باعث وقوع CRS می‌شوند. آن‌ها سپس با به کارگیری آنتی‌بادی علیه IL-6 به نام tocilizumab ، که در گذشته برای درمان آرتریت روماتوئید تایید شده‌است، توانستند علائم را بهبود ببخشند. اما نتایج در موش‌ها نشان داد که آنتی بادی علیه IL-1 با نام anakinra بسیار بهتر عمل می‌کند.

همچنین در پژوهش دیگری محققان متوجه شدند که با وجود اینکه CRS با هدف‌گیری IL-6 قابل بهبود است اما آسیب‌های مغزی کشنده تنها وقتی متوقف می‌شوند که گیرنده‌ی IL-1 به نحوی مسدود شود. این از نظر کلینیکی بسیار مهم است زیرا این اختلالات مغزی که می‌تواند علائمی در حد سرگیجه یا حتی کما داشته باشد دربیماران ALL که با CAR-T cell، درمان می‌شوند بسیار شایع است.

محققان حتی نشان دادند که ترشح IL-1 مدت‌ها قبل از رهاسازی IL-6 در خون صورت می‌گیرد و حتی IL-1 نقش تنظیمی مهمی دارد و عامل ترشح IL-6 در مدل های موشی است. این نتایج نشان می‌دهند که با هدف‌گیری IL-1 می توان به راحتی آزاد سازی IL-6 را متوقف کرد و همچنین به نحوی بسیار موثر عارضه‌های جانبی مخاطره آمیز CAR T cell را تحت کنترل گرفت.

در ادامه محققان می‌خواهند که تاثیر تخریب IL-1 در بیماران را مورد مطالعه قرار دهند و با مهندسی نوعی مهارگر در خود CAR T cell به صورت خودکار این عوارض را کنترل کنند.

☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
☑ عضویت در زیست فن پزشکی مولکولی
☑ عضویت در کانال زیست فن