هفته گذشته مقاله‌ای در مجله Science چاپ شد که پژوهشگرانی از دانشگاه تگزاس امریکا، ساختار پروتئین S یا همان آنتی‌ژن‌های سطحی ویروس کرونا جدید (به نام 2019-nCoV) را گزارش نمودند.
دو نکته پیرامون این گزارش وجود دارد:
نکته اول: این ساختار به کمک cryo-EM تهیه شده است که این روش در چند سال اخیر خیلی مورد توجه قرار گرفته است. چراکه روش‌های پیشین (مانند X-ray crystallography و NMR) نمی‌توانند از کمپلکس‌های بزرگ یا پویا (flexible) به خوبی تصویربرداری کنند. ساختارشناسان توانسته‌اند تا به کمک میکروسکوپ الکترونی ساختار کمپلکس‌های بزرگ و حتی کمپلکس‌های غشایی را شناسایی نمایند. به عنوان مثال، اخیراً؛ برای نخستین بار، ساختار کامل یک گیرنده گابا به کمک cryo-EM شناسایی شد که دستاوردی بزرگ محسوب می‌شود و کاربردهای بسیاری می‌تواند داشته باشد؛ مثلاً در طراحی دارو برای بیماران صرعی.
نکته دوم: در این مقاله نشان داده شده است که میل ترکیبی پروتئین S کرونای جدید حدود ۱۰ تا ۲۰ بار بیشتر از میل ترکیبی پروتئین S کرونای سارس (یا SARS-CoV) با گیرنده‌ی ACE2 سلول‌های پوششی انسان می‌باشد.
با توجه به این که ویروس‌ها برای ایجاد بیماری در فرد، پیش از هرچیز نیازمند ورود به سلول‌های میزبان هستند، شاید بتوان نتیجه گرفت که ویروس کرونای جدید توانسته است نسبت به هم‌خانواده‌های پیشینش (مثل SARS-CoV و MERS-CoV) یک برتری پیدا کند. پیامد آن هم شاید همین واگیری بالای ویروس کرونای جدید باشد.
