اهمیت چربی دور شکم بیش از چیزی است که به نظر می آید. براساس مطالعات جدید بافت چربی می‌تواند با دیگر اندام‌ها به وسیله‌ی فرستادن مولکولهای کوچک که فعالیت ژن‌ها را در قسمت‌های دیگر بدن کنترل می‌کنند از راه دور ارتباط برقرار کند. این روش جدید ارتباط سلول به سلول می‌تواند نشان دهد که چربی نقش بسیار بزرگتری نسبت به عقاید قبلی ما در تنظیم متابولیسم بدن دارد.
دانشمندان از گذشته باور داشتند که چربی با تمام پروسه‌های بیماری در ارتباط است ولی آن‌ها کاملا نمی‌دانند که چطور این بافت بدنام، اندام های اطراف و عملکرد آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. دانشمندان هورمون‌هایی را شناسایی کرده‌اند که توسط بافت چربی تولید می‌شوند و این هورمون‌ها سیگنال‌هایی را برای تنظیم میزان تغذیه به مغز می‌فرستند، ولی مطالعات جدید به یک پیام‌رسان احتمالی دیگر، یعنی microRNA یا miRNA نگاهی نو می‌اندازند.
مولکول های miRNA قسمت‌های کوچک RNA هستند که درون سلول ساخته می‌شوند، کمک به کنترل بیان ژن ها می‌کنند که در نتیجه تولید پروتئین را در سراسر بدن کنترل می‌کنند. اما برخی به صورت آزاد و از طریق جریان خون به همراه بسته های کوچکی به نام exosome می‌چرخند. تجمع و غلظت زیاد برخی miRNA ها با چاقی، دیابت، سرطان و بیماری های قلب عروق مرتبط شده است.
برای فهم اینکه چگونه miRNA ها در چربی ایفای نقش می‌کنند، گروهی از محققان یک نژاد از موش های مهندسی ژنتیکی شده را مطالعه کردند که در آن‌ها سلول‌های چربی فاقد آنزیم‌های پردازش کننده ی قند هستند. این جوندگان بافت چربی کمتری داشتند و سطح miRNA ی در گردش در آن‌ها پایین بود، که نشان می‌دهد بیشتر miRNA های داخل exosome ها از بافت چربی منشا می‌گیرند.
با پیوند بافت چربی از موش های دستکاری نشده، سطح miRNA در موش های تغییر یافته افزایش یافته و بازیابی شد. پیوند چربی قهوه ای –نوعی از چربی که برای سوختن و تولید انرژی است و باعث تنظیم دمای بدن می‌شود- به پردازش گلوکز در موش‌های دستکاری شده کمک کرد؛ در حالی که پیوند زدن چربی سفید-بافت ذخیره و انرژی-این نتیجه را نداشت.
محققان هم چنین متوجه شدند که دیگر اندام ها از جمله قلب و کبد نیز تحت تاثیر قرار گرفته بودند، حتی وقتی که تغییر ژنتیکی به طور مستقیم آن بافت ها را تغییر نمی‌داد. به همین دلیل تصمیم گرفتند درباره‌ی اینکه آیا چربی از miRNA ها برای برقراری ارتباط استفاده می‌کند، تحقیق کنند. برای اندازه گیری این ارتباط از miRNA انسانی استفاده شد. در یک گروه از موش‌ها، سلول‌های چربی قهوه ای برای تولید miRNA انسان و بسته بندی آن در exosome دستکاری شد. در گروه دیگر، محققان سلول های کبدی را برای تولید یک هدف مولکولی فلورسنت برای miRNA ها دستکاری کردند. تزریق exosome از گروه اول به گروه دوم باعث کاهش شدید در میزان فلورسنت در سلول های کبدی شد، زیرا مولکولهای miRNA به هدف فلورسنت خود متصل شدند. این نتایج تایید کرد که بافت چربی به وسیله exosome می‌تواند با کبد ارتباط برقرار کند. همچنین مشاهده شد که exosomal miRNA چربی قهوه ای، بیان یک ژن مهم متابولیسمی را در سلول های کبدی تنظیم می‌کند.
این نتایج نه تنها دیدی از مسیرهای جدید برقراری ارتباط بافت‌ها به ما ارائه می‌دهد، بلکه ما را با مسیر‌هایی که در مراحل بیماری تغییر می‌کنند آشنا می‌کند. اگر محققان بتوانند کشف کنند که چگونه exsome ها را برای هدف قرار دادن سلول‌های خاص مهندسی کنند احتمالا یک روز وزیکول ها برای رساندن مواد دارویی و دیگر درمان ها استفاده می‌شوند. ولی مشخص نیست که آیا exosome ها نوع خاصی از سلول‌ها را با استفاده از نوعی آدرس پستی مولکولی هدف قرار می‌دهند یا خیر، تا با کمک سلول ها بتوانند جا به جا شوند.
محققان می خواهند به شناسایی آثار خاص miRNA در بافت های مختلف ادامه دهند تا مشخص شود که چه فاکتورهایی در کنار miRNA به همراه exosome ها وجود دارند و اینکه exosome ها چگونه فرایند‌های درون بدن را تنظیم می‌کنند.
ترجمه: نگار وحدانی
