درحالی‌که ضد آفتاب‌ها و مرطوب‌کننده‌های موجود در بازار از کیفیت خوبی برخوردار هستند؛ ممکن است دارای عوارض جانبی مانند ایجاد اثرات حساسیتی و یا حتی تومور زایی روی پوست باشند. همچنین مشکلات مربوط به ورود و انباشته شدن مواد شیمیایی تشکیل‌دهنده این کرم‌ها به محیط زیست، خود مسئله‌ای چالش‌برانگیز است.
پیمان دریکوند محقق دانشگاه اصفهان و همکارانش استفاده از منابع بیولوژیکی ازجمله سیانوباکترها را به منظور جایگزینی این کرم‌ها بررسی کرده‌اند. سیانوباکترها منبع مناسبی برای ترکیبات سازنده کرم‌های ضد آفتاب و مرطوب‌کننده محسوب می‌شوند. بسیاری از سیانوباکتری‌ها در زیستگاه‌های بسیار خشک زندگی می‌کنند؛ بنابراین با تولید ترکیباتی خاص، از خود در برابر اشعه UV و خشکی شدید محافظت می‌کنند. این ترکیبات شامل اسیدآمینه مشابه میکوسپورین (Mycosporine-like amino acids) و اسکیتونمین (scytonemin) است که به ترتیب فیلترهایی در مقابل اشعه‌های UV با طول موج بلند و کوتاه محسوب می‌شوند. این ترکیبات جایگزین خوبی برای فیلترهای UV سنتزی امروزی را فراهم می‌کنند.
همچنین EPS (مواد پلیمری خارج سلولی) مشتق شده از سیانوباکترها به مراتب از EPS مشتق شده از مواد معمولی مرطوب‌کننده، مانند اوره و پروپلین گلیکول که امروزه در صنایع آرایشی بهداشتی استفاده می‌شوند، قابلیت حفظ رطوبت بیشتری دارد.
از دیدگاه تولید، این باکتری‌های فتوسنتز کننده دارای سرعت رشد و فتوسنتز بالاتر بوده و نیازمند فضا و امکانات کمتری نسبت به گیاهان هستند درنتیجه بار رقابتی برای کشاورزی به وجود نمی‌آورند.
تحقیقات بیشتر در این زمینه برای ایجاد نوآوری در طراحی، عمل و افزایش مقیاس (Scale up) می‌تواند امیدواری را در زمینه توسعه امکان‌پذیری و پیشرفت اقتصادی تولیدات صنعتی سیانوباکترها را افزایش دهد.
ترجمه : نجمه سیدکتولی
