پژوهشگران پرتغالی با کشت لجن تصفیه‌خانه‌های بی‌هوازی، توانستند باکتری‌های مؤثر برای هضم بی‌هوازی آلاینده‌های آنتی‌بیوتیکی و هورمون‌ها را شناسایی کنند. در این تحقیق، با بهینه‌سازی شرایط کشت، برخی از آلاینده‌ها تا ۸۰ درصد تخریب شد.
آنتی بوتیک‌ها و هورومون‌ها از جمله نگران‌کننده‌ترین آلاینده‌هایی هستند که مقادیر کم آن‌ها می‌تواند برای طبیعت خطرناک باشد. این آلاینده‌ها در تصفیه‌خانه‌های مرسوم پالایش نمی‌شوند. در بسیاری از کشورها تخلیه غیر مجاز آلاینده‌های دارویی در طبیعت سبب آلودگی آب‌های سطحی، زیرزمینی و حتی آب شرب برخی مناطق شده است.
در همین راستا محققین پرتغالی برخی از میکروارگانیسم‌های بی‌هوازی را برای هضم بی‌هوازی آنتی‌بیوتیک‌ها و هورومون‌ها در شرایط مختلف مورد بررسی قرار داده و میکروارگانیسم‌های مؤثر را در تخریب این مواد شناسایی کردند.
سه آلاینده سیپروفلوکساسین، ۱۷بتا-استرادیول و سولفامتوکسازول برای این کار انتخاب گردید. مایع تلقیح ابتدایی برای شروع کار نیز از لجن یک تصفیه‌خانه هضم بی‌هوازی تامین شد. بعد از کشت لجن در محیط کشت حاوی آلاینده‌های دارویی، نتایج نشان داد که در شرایط کاهش نیترات و سولفات، سیپروفلوکساسین به مقدار قابل‌ملاحظه‌ای زیست تخریب‌پذیر است و ۸۰ درصد آن با این روش تخریب می‌شود. ۱۷بتا-استرادیول نیز در شرایط کاهش نیترات نزدیک به ۸۴ درصد آن به‌صورت زیستی تخریب می‌گردد. اما برای تخریب زیستی سولفامتوکسازول شرایط مناسبی یافت نشد.
گروه میکروارگانیسم‌هایی که سیپروفلوکساسین را در شرایط کاهش نیترات تخریب کردند، متشکل از جنس کاماموناس، آرکوباکتر، دیسگونوموناس، ماسلیباکترویدز و اکتینومایسس بود. این درحالی است که برای تخریب ۱۷بتا-استرادیول عمده میکروارگانیسم‌های مؤثر از جنس کاماموناس و کاستلانیلا تشکیل می‌شد. در شرایط کاهش سولفات نیز میکروارگانیسم‌های تخریب‌کننده را باکتری‌های مربوط به جنس دسولفوویبریو، انتروکوکوس و پپتواسترپتوکوکوس تشکیل می‌داد.
علاوه بر این مشخص شد که این نمونه از آلاینده‌های دارویی، در شرایطی که منبع کربن دیگری برای میکروارگانیسم تأمین نشود، باز هم زیست تخریب‌پذیر هستند؛ یعنی میکروارگانیسم از این آلاینده‌ها به عنوان منبع کربن استفاده می‌کند. این پژوهش نگرش تازه‌ای برای هضم بی‌هوازی آلاینده‌های دارویی ایجاد کرده و نیز باکتری‌های جدیدی را در این راستا معرفی می‌کند.
