مشکل بزرگ سواحلی مانند ساحل کامیلو، در رأس جزایر هاوایی، انبوه پلاستیک‌ها است. در سال 2014،تیمی در پارک دریایی پاپاهانوموکوآکا، در سواحل شمال غربی هاوایی، یک تور ماهیگیری را به وزن 11.5 تن از آب بیرون کشیدند. تورها و تجهیزات ماهیگیری 10% تمام زباله‌های دریایی است و حدود 640،000 تن وزن دارد.
بر اساس تخمین‌های محققین در سال 2015، بین 4.8 تا 12.7 میلیون تن پلاستیک سالانه وارد اقیانوس‌ها می‌شود. برآوردی در سال 2014 نشان داد که بین 93،000 تا 236،000 تن پلاستیک روی آب‌ها شناور است.
توجه عمومی به سمت زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام است که به دلیل جریان‌هایی به نام چرخاب اقیانوسی ایجاد شده است. در هر کیلومتر مربع این چرخاب 334،271 قطعه پلاستیک وجود دارد. بخش اعظم پلاستیک‌ها بصورت ذرات میکرونی در اعماق اقیانوس‌ها گم و حتی در نمونه‌های پلانکتونی دریای شمال نیز دیده شده است و مقادیر زیادی نیز به سمت سواحل شسته می‌شوند.
بسیاری از موجودات دریایی و پرندگان، در تورهای رها شده در دریا می‌میرند. مشکل دیگر، کاهش کیفیت اسپرم و لارو موجودات دریایی است که کاهش باروری و توانایی موجودات در برابر تهدیدها را به دنبال دارد. آزمایشات بر روی توالی نسل برخی از موجودات در آزمایشگاه نشان داده است، در اثر تماس با ذرات پلاستیک، ممکن است این موجودات برخی از توانایی‌های خود مثل شناسایی بوی دشمنان را از دست بدهند.
گروه غیرانتفاعی پاک سازی اقیانوس امیدوار است تا سال 2020 با استقرار یک مانع شناور 100 کیلومتری در زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام تا نصف زباله‌های شناور را پاکسازی نماید. بنظر بعضی محققین اثرات منفی این کار بیش از فواید آن است.
پیشنهاد دیگر استقرار تجهیزاتی برای پاکسازی محلی، در سواحل چین و اندونزی است که بیشترین آلودگی پلاستیکی از آن منطقه ناشی می‌شود.
به جای تصفیه اقیانوس‌های بیکران، با مصرف کمتر پلاستیک و بازیافت آن‌ها، می توان تصفیه را از خودمان شروع کنیم.
ترجمه و آماده سازی: یونس عبدالهی
