مشکل بزرگ سواحلی مانند ساحل کامیلو، در رأس جزایر هاوایی، انبوه پلاستیک‌ها است. در سال ۲۰۱۴،تیمی در پارک دریایی پاپاهانوموکوآکا، در سواحل شمال غربی هاوایی، یک تور ماهیگیری را به وزن ۱۱.۵ تن از آب بیرون کشیدند. تورها و تجهیزات ماهیگیری ۱۰% تمام زباله‌های دریایی است و حدود ۶۴۰،۰۰۰ تن وزن دارد.
بر اساس تخمین‌های محققین در سال ۲۰۱۵، بین ۴.۸ تا ۱۲.۷ میلیون تن پلاستیک سالانه وارد اقیانوس‌ها می‌شود. برآوردی در سال ۲۰۱۴ نشان داد که بین ۹۳،۰۰۰ تا ۲۳۶،۰۰۰ تن پلاستیک روی آب‌ها شناور است.
توجه عمومی به سمت زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام است که به دلیل جریان‌هایی به نام چرخاب اقیانوسی ایجاد شده است. در هر کیلومتر مربع این چرخاب ۳۳۴،۲۷۱ قطعه پلاستیک وجود دارد. بخش اعظم پلاستیک‌ها بصورت ذرات میکرونی در اعماق اقیانوس‌ها گم و حتی در نمونه‌های پلانکتونی دریای شمال نیز دیده شده است و مقادیر زیادی نیز به سمت سواحل شسته می‌شوند.
بسیاری از موجودات دریایی و پرندگان، در تورهای رها شده در دریا می‌میرند. مشکل دیگر، کاهش کیفیت اسپرم و لارو موجودات دریایی است که کاهش باروری و توانایی موجودات در برابر تهدیدها را به دنبال دارد. آزمایشات بر روی توالی نسل برخی از موجودات در آزمایشگاه نشان داده است، در اثر تماس با ذرات پلاستیک، ممکن است این موجودات برخی از توانایی‌های خود مثل شناسایی بوی دشمنان را از دست بدهند.
گروه غیرانتفاعی پاک سازی اقیانوس امیدوار است تا سال ۲۰۲۰ با استقرار یک مانع شناور ۱۰۰ کیلومتری در زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام تا نصف زباله‌های شناور را پاکسازی نماید. بنظر بعضی محققین اثرات منفی این کار بیش از فواید آن است.
پیشنهاد دیگر استقرار تجهیزاتی برای پاکسازی محلی، در سواحل چین و اندونزی است که بیشترین آلودگی پلاستیکی از آن منطقه ناشی می‌شود.
به جای تصفیه اقیانوس‌های بیکران، با مصرف کمتر پلاستیک و بازیافت آن‌ها، می توان تصفیه را از خودمان شروع کنیم.
ترجمه و آماده سازی: یونس عبدالهی
