دانشمندانی از موسسه تحقیقات پزشکی کودکان در سیدنی استرالیا با همکاری محققان موسسه کریک در لندن و دانشگاه هاروارد در بوستون موفق به انجام کشفی شده‌اند که می‌تواند بر درمان سرطان و پیری تأثیر بگذارد.
در این پژوهش، تونی سزار و دیوید ون لی، پزشکانی از «واحد تمامیت ژنوم» انستیتوی تحقیقات پزشکی کودکان واقع در وست‌مید سیدنی، بخشی از تیمی هستند که نتایج این کشف جالب توجه را در مجله معتبر Nature منتشر نموده‌اند. این پروژه توسط دانشمندانی از موسسه کریک لندن هدایت شده است و ورودی‌هایی از دانشگاه هاروارد در بوستون نیز داشته است.
پیش از این و برای چندین دهه، دانشمندان دریافتند که تلومرها در فرایند پیری و سرطان نقش دارند. اما آنچه در این زمینه، ناشناخته به حساب می‌آمد، این موضوع بود که چگونه ایجاد تغییراتی در نحوه محافظت از تلومرها، می‌تواند بر سرطان و پیری تأثیر بگذارد.
دانشمندان سال‌ها پیش، براساس مطالعات فرضیه‌ای مطرح کردند که براساس آن احتمال می‌دادند ساختاری شبیه به کمند به نام «حلقه تلومر» در قسمت کاملاً انتهایی کروموزوم، ممکن است در حفاظت از تلومرها نقش داشته باشد. اما اکنون، سزار و وان لی نشان داده‌اند که این احتمال تا حد زیادی درست است.
در مطالعات قبلی مسئله مبهم این بود که اگر حلقه‌های تی در محافظت از تلومرها نقش داشته باشند، آن‌ها بایستی قبل از تقسیم سلولی، به سرعت و به صورت کنترل شده از محل خود باز شده و دوباره بسته شوند تا به انتهای تلومری اجازه دهند که در فرایند تقسیم سلولی، کپی شود.
اما اکنون و به دنبال تحقیق منتشر شده فوق، مشخص شده‌است که چگونه یک پروتئین تلومری ویژه طی یک زمان خاص از چرخه تقسیم سلولی، تغییر یافته و کمک می‌کند تا حلقه‌های تی کاملاً به موقع، باز و بسته شوند. بر این اساس، با افزودن یا حذف یک تغییر در پروتئین تلومری موسوم به TRF2، پروتئین دیگری به نام RTEL1 به انتهای کروموزوم می‌رود تا حلقه‌های تی را باز کرده و اجازه تکثیر تلومر را بدهد. این تیم تحقیقاتی همچنین تشخیص داده‌است که ایجاد هرگونه اختلال در تغییر TRF2 تأثیرات عمیقی داشته‌است و منجر به تغییر DNA در کل ژنوم می‌شود.
دکتر سزار می‌گوید: “ما از مشارکت در این همکاری علمی بین المللی که پاسخی را برای یکی از مشکلات دیرینه زیست شناسی سلولی فراهم کرده‌است، خوشحال هستیم و اکنون در حال بررسی چگونگی استفاده از این دانش برای بهره مندشدن بیماران هستیم.”
گفتنی است این کشف می‌تواند در موارد مختلفی نظیر فرایند پیری، درمان سرطان و همچنین یک بیماری ژنتیکی نادر به نام سندرم Hoyeraal-Hreidarsson که در آن، افراد با تلومرهای تغییر یافته متولد می‌شوند، کاربرد داشته باشد.
