محققان با انجام این مطالعه قصد بررسی نقش باکتری‌ها در روده و گسترش التهاب روده را داشتند اما آن‌ها نتیجه‌ای متفاوت را گزارش کردند؛ باکتری‌های همراه با استرس در سلول، باعث ایجاد تومور به‌ویژه در روده بزرگ و بدون دخالت التهاب می‌شوند.
آزمایش‌ها ابتدا بر روی مدل موشی انجام شد. در حیوان‌های عاری از میکروب (استریل) که در آن‌ها فاکتور رونویسی فعال‌شده ATF6 استرس را در مخاط روده (اپیتلیوم روده) تنظیم می‌کند، هیچ تغییری مشاهده نمی‌شود؛ اما به‌محض آنکه میکروبیوتا، یعنی تمام میکروارگانیسم‌های داخل روده، به حیوان‌های عاری از میکروب پیوند زده می‌شود، تومورهایی در روده بزرگ موش ایجاد می‌شوند. Haller و گروهش با استفاده از پیش‌فرض‌های Koch توانستند نشان دهند که میکروارگانیسم‌ها در توسعه سرطان در روده بزرگ نقش دارند.
فاکتور رونویسی ATF6 استرس را در سلول‌ها تنظیم می‌کند و شدت و مدت‌زمان فعال شدن این فاکتور رونویسی با حضور بیماری‌ها افزایش می‌یابد. بااین‌حال، تنها استرس سلولی منجر به رشد تومور نمی‌شود بلکه ترکیبی از استرس و میکروبیوتا است که باعث رشد سرطان می‌شود.
مشاهدات نشان می‌دهد که میزان بروز ATF6 در بیماران مبتلابه سرطان روده افزایش‌یافته است. اطلاعات ۵۴۱ بیمار مبتلا به سرطان کولون در یک کلینیک بررسی شد. در مواردی که سطح فاکتور رونویسی ATF6 که سبب استرس سلولی می‌شود به میزان قابل‌توجهی افزایش می‌یابد، میزان عود پس از عمل نیز افزایش می‌یابد: حدود ۱۰ درصد از بیماران در معرض خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ برای بار دوم قرار گرفتند.
در برخی از بیماران، پروتئین ATF6 می‌تواند به‌عنوان نشانگر تشخیصی برای افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ باشد و باعث شروع درمان در مراحل اولیه بیماری شود. درصورتی‌که در مورد فلور باکتریایی بیشتر بدانیم، می‌توانیم از آن به‌عنوان درمان نیز استفاده کنیم. آنچه امروزه مشخص‌شده است عدم تأثیر التهاب مزمن بر پیشرفت سرطان در روده بزرگ است.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
