آنتی‌بادی‌ها و ایمونوگلوبولین‌های خون اهدا شده توسط افرادی که از کووید-۱۹ بهبود یافته‌اند همراه با روش‌های آنتی‌بادی پلی‌کلونال نوترکیب در حال تبدیل شدن به درمان‌های انتخابی این بیماری هستند. گروهی از محققان آمریکایی، افراد بهبودیافته از کووید-۱۹ را تشویق به اهداء پلاسمای خود می‌کنند که برای معالجه بیماران سراسر کشور مورد استفاده قرار گیرد. از پلاسمای افراد بهبودیافته گلوبولین با ایمنی بالا (H-Ig) گرفته می‌شود. محققان در سایر نقاط جهان در تلاش برای افزایش مقیاس آنتی‌بادی‌های پلی‌کلونال برای تولید کوکتل‌های درمانی در برابر بتاکروناویروس عامل کووید-۱۹ هستند.
Casadevall، رئیس میکروبیولوژی مولکولی و ایمونولوژی دانشگاه جان هاپکینز، که شروع کننده استفاده از این پلاسما در ایالات متحده است می‌‌گوید: “ما واقعاً باید بدانیم که چگونه می‌توان از روش‌های درمانی با آنتی‌بادی به این منظور استفاده کرد.” تاکنون تأکید روی بیمارانی در فاز حاد بیماری بوده که سایر گزینه‌های درمانی روی آن‌ها بی‌نتیجه مانده است. جان هاپکینز یکی از معدود مراکزی است که قصد دارد یک کارآزمایی پیشگیری‌کننده در آینده انجام دهد، به منظور ارزیابی اینکه آیا چنین پلاسمایی می‌تواند ایمنی غیرفعالی برای گیرندگان ایجاد کند یا خیر. گزارش‌های اولیه از چین حاکی از آن است که این درمان ممکن است در فارهای انتهایی بیماری نیز مؤثر باشد، یعنی هنگامی که سندرم اختلال حاد تنفسی ایجاد شده است.
سؤالی که مطرح است، این است که آیا به اندازه کافی پلاسما برای بیماران وجود خواهد داشت؟ به خصوص در ماه‌های ابتدایی بیماری که نسبت بیماران بهبودیافته به افراد غیرآلوده کم است. از طرف دیگر، نسبت بین اهداکنندگان و گیرندگان نیز حائز اهمیت است؛ بیماران معمولاً فقط یک یا دو واحد پلاسمای سازگار با گروه خونی را دریافت می‌کنند، در حالی‌که اهداکنندگان معمولاً دو یا سه واحد اهدا می‌کنند. حدود ۷۰٪ از عموم مردم، واجد شرایط اهدا خون هستند. به عبارتی ۷۰٪ از افرادی که بهبود می‌یابند، ممکن است اهداکننده مناسبی باشند اما این امر در بهترین حالت رخ می‌دهد.
دستورالعمل FDA که اخیراً منتشر شده است، حداقل مقدار آنتی‌بادی خنثی‌کننده را ۱: ۱۶۰ توصیه می‌کند (به این معنی که رقت ۱ به ۱۶۰ یک واحد معین از پلاسما، فعالیت ضد ویروسی دارد.) تیترهای آنتی‌بادی به‌طور کلی با استفاده از تکنیک الایزا آزمایش می‌شوند اما اکثر مراکز هنوز آزمایش SARS-CoV-2 بر پایه الایزا را ندارند.
اگر پلاسما بتواند گام اولیه درمان در نظر گرفته شود، H-Ig دومین قدم است. پلاسما پس از اهدا باید ارزیابی شود، غربالگری برای عوامل بیماری‌زای قابل انتقال و غیر فعال‌سازی پاتوژن‌ها فرآیندهای اصلی در این راستا به شمار می‌روند. H-Ig یک محصول دارویی استاندارد است که از شکست آنتی‌بادی خالص شده تهیه شده است. به همین دلیل، قبل از تأیید، به توسعه کامل مراحل بالینی نیاز دارد. H-Ig به طور عمده حاوی کسری از آنتی‌بادی ایمونوگلوبولین G از پلاسمای اهدا شده است، در حالی که پلاسمای اهدا شده شامل تمام مایعات خون منهای بخش سلولی است. بنابراین، H-Ig غلیظ‌تر و قوی‌تر از پلاسما است. با این حال، هیچ تمایز مشخصی بین این پلاسما و H-Ig وجود ندارد. استفاده از آن‌ها به ناچار با هم همپوشانی دارد، حتی اگر در بازه‌های زمانی مختلف مورد استفاده قرار گیرند.
