در بیش از ۴۰% انواع سرطان‌های پستان ژنی به نام MYC که پتانسیل بالایی برای شروع سرطان دارد، بیش‌از حد بیان می‌شود. درحالی‌که MYC، سلول‌های سرطانی پستان را در جهت ساخت ماکرومولکول‌های بیشتر (متابولیسم آنابولیک) سوق می‌دهد، از طریق حساس‌تر کردن آن‌ها به آپوپتوز آسیب‌پذیری متابولیکی نیز ایجاد می‌کند. محققان مدت‌هاست در پی استفاده از این ویژگی ژن MYC برای مقابله با سرطان هستند.
گروهی از محققان دریافتند با توجه به این آسیب‌پذیری، سلول‌های سرطانی می‌توانند مورد هجوم یک کوکتل دارویی قرار گیرند که متشکل از متفورمین به عنوان یک داروی دیابتی و ونتوکلاکس(venetoclax) که پروتئین مهارکننده BCL-2 بوده و قادر است آپوپتوز را در سلول‌های سرطانی القا کند، می‌باشد. این گروه، متفورمین را در پژوهشی در زمینه داروهایی که می‌توانند عمل القای آپوپتوز ونتوکلاکس را تقویت کنند، شناسایی کردند. ونتوکلاکس برای درمان لوسمی‌های خاص تأیید شده اما برای درمان سرطان پستان هنوز مورد تأیید قرار نگرفته است.
این ترکیب دارویی از آسیب‌پذیری‌های متابولیکی خاص که سطوح بالای MYC در سلول‌های تومور ایجاد کرده‌اند، استفاده می‌کند. هنگامی‌که متفورمین و ونتوکلاکس همراه با هم مصرف شوند، سلول‌های سرطانی را در محیط کشت از بین برده و رشد تومور را در مدل‌هایی با سرطان پستان، مهار کردند. علاوه‌بر این، داروها به‌طور کارآمدی بافت سرطانی سینه را که توسط بیماران مبتلا اهدا شده بود نیز از بین بردند.
با این‌حال، محققان خیلی زود متوجه شدند که درمان ترکیبی متفورمین با ونتوکلاکس در موش‌های با تومورهای پستانی کاشته شده تنها تا زمانی که درمان به صورت فعال ادامه دارد می‌تواند تومورها را مهار کند و هنگامی که درمان متوقف شود، تومورها دوباره رشد می‌کنند. این مطالعه نشان می‌دهد که تومورها ابتدا با لنفوسیت‌های کشنده تومور اشغال شدند؛ با این حال، پس از درمان به‌طور عمده از بین رفتند و سلول‌های کشنده‌ی باقی مانده، PD-1 را که مارکر خستگی سلول‌های ایمنی است، بیان کردند.
محققان در جهت کمک به سلول‌های ایمنی برای مقابله با تومور، یک رویکرد درمانی جدید توسعه دادند. آن‌ها در وهله اول تومورها را با این داروی ترکیبی القاکننده آپوپتوز برای کاهش اندازه تومور و برانگیختن لنفوسیت‌های کشنده، هدف قرار دادند. سپس، تومورهای اولیه را با جراحی برداشتند و موش‌ها تحت درمان یک داروی سه‌گانه قرار گرفتند؛ متفورمین، ونتوکلاکس و آنتی‌بادی که PD-1 را هدف قرار می‌دهد و در ایمنی‌درمانی‌ها برای فعال نگه داشتن سلول‌های کشنده در دراز مدت استفاده می‌شود.
با این ترکیب، بقای موش‌های حامل تومورهای کاشته‌شده در مقایسه با موش‌هایی که تنها با درمان ترکیبی دوگانه یا واحد درمان‌شده بودند، به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافت. محققان امیدوارند که یافته‌های آن‌ها برای بیماران مبتلا به سرطان پستان مفید واقع شود. ترکیب دارویی حاصل از تحقیقات دانشمندان به‌طور مؤثری از عملکرد آپوپتوتیک MYC بهره برده و مهم‌تر از همه، می‌تواند در کلینیک و در بیماران واقعی مورد آزمایش قرار گیرد.
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
