اثرات ضدتشنجی میکروبیوتای روده در رژیم کتوژنیک

دانشمندان باکتری‌های روده‌ای خاصی را شناسایی کرده‌اند که نقش مهمی در اثرات ضد تشنج رژیم غذایی کتوژنیک دارند. رژیم کتوژنیک مزایای متعددی برای سلامتی دارد، از جمله کاهش تشنج در کودکانی که مبتلا به صرع هستند. محققان معتقدند که میکروبیوتای روده از طریق رژیم غذایی کتوژنیک تغییر می‌کنند و برای اثرات ضد تشنجی این رژیم غذایی اهمیت دارند. آن‌ها در مطالعه‌ای بر روی موش‌های مدل صرع، متوجه شدند که رژیم غذایی به میزان قابل توجهی موجب تغییر میکروبیوتای روده در کمتر از چهار روز شده‌است و در موش‌هایی که رژیم غذایی دارند، تشنج‌ها به میزان قابل توجهی کاهش یافته‌است.

محققان برای بررسی اینکه آیا میکروبیوتا برای محافظت در برابر تشنج مهم هستند یا خیر، تأثیرات رژیم کتوژنیک را در دو نوع موش بررسی کردند: موش‌هایی که در محفظه آزمایشگاهی استریل بدون میکروب رشد می‌کنند و موش‌هایی که با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شوند تا میکروب‌های روده از بین بروند. در هر دو مورد، رژیم کتوژنیک برای محافظت در برابر تشنج مؤثر نبود. این نشان می‌دهد که به منظور کاهش مؤثر تشنج‌ها، حضور میکروبیوتای روده برای رژیم غذایی ضروری است.

زیست شناسان به منظور بررسی بیش‌تر، دستور دقیق مولکول‌های آلی شناخته شده به عنوان نوکلئوتیدها از DNA میکروبیوتا روده را مشخص کردند. آن‌ها دو نوع باکتری را که توسط رژیم غذایی افزایش یافته بود و نقش مهمی در  حفاظت داشتند، شناسایی کردند: Akkermansia muciniphila و Parabacteroides. با استفاده از این دانش جدید، آن‌ها موش‌های عاری از میکروب که در معرض این باکتری‌ها قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار دادند.

محققان دریافتند حضور این نوع باکتری‌های خاص با هم می‌تواند محافظت در برابر صرع ایجاد کند. اگر هر دو را با هم نداشته باشیم، محافظت در برابر تشنج نخواهیم داشت. این نشان می‌دهد که این باکتری‌های مختلف زمانی که با یکدیگر هستند، یک عملکرد منحصر به فرد را انجام می‌دهند.

محققان سطح صدها ماده بیوشیمیایی را در روده، خون و هیپوکمپ که نقش مهمی در گسترش تشنج در مغز دارد، اندازه گیری کردند. آن‌ها دریافتند که باکتری‌هایی که توسط رژیم غذایی کتوژنیک افزایش یافته‌اند، سطح مواد بیوشیمیایی موجود در روده و خون را تغییر می‌دهند، به طوریکه بر انتقال دهنده‌های عصبی در هیپوکمپ تأثیر می‌گذارند. باکتری‌ها سطح مغزی GABA که یک انتقال دهنده عصبی مهاری است را نسبت به سطح مغزی گلوتامات که یک انتقال دهنده عصبی تحریکی است، افزایش می‌دهند.

☑  لینک خبر