بیشتر داروهای HIV بر روی آنزیم‌های ضروری در چرخه زندگی ویروس اثر می‌گذارند. اما هیچ‌کدام از آن‌ها به‌طور خاص کپسید ویروس را هدف قرار نمی‌دهند. کپسید یک پوشش پروتئینی است که از مواد ژنتیکی ویروس محافظت می‌کند و در انتقال آن به سایر سلول‌های میزبان نقش دارد. اخیرا دانشمندان یک پتانسیل بالقوه در این غلاف پروتئینی کشف کرده‌اند؛ یک مولکول کوچک که برای تقویت کپسید ویروس از سلول میزبان تصاحب می‌شود.
ویروس پس از حمله به سلول‌های میزبان و تکثیر ژنوم و سرهم‌بندی اجزای خود، میزبان را ترک می‌کند و باعث گسترش عفونت می‌شود. اگرچه کپسید به‌اندازه‌ای قوی است که می‌تواند از ویروس در برابر سیستم ایمنی محافظت کند، اما قادر به پوشش‌برداری از ژنوم و انتشار آن به هسته سلول میزبان نمی‌باشد. بنابر گفته Leo James، سرپرست این مطالعه، این پوشش یکی از بزرگترین سوالات بی پاسخ در زمینه بیولوژی HIV بوده‌است.
محققان از یک نوع بررسی میکروسکوپی تک مولکولی جدید برای مشاهده چگونگی تجزیه کپسیدها در هر لحظه استفاده کردند. یافته‌های آن‌ها نشان داده‌است که ویروس با اینوزیتول هگزا کیس فسفات (IP6) متصل است. IP6 یک ترکیب اسیدی در سلول‌های جانوری و گیاهی است که کپسیدهای ویروس را بیش از ۱۰ ساعت پایدار نگه می‌دارد. Till Böcking، استادیار دانشگاه نیو ساوت ولز، گفت: «کپسیدهای ویروس در عدم حضور IP6 در عرض چند دقیقه از هم جدا می‌شوند. IP6 همانند یک سوئیچ عمل می‌کند. هنگامی که آن را متصل می‌کنید، در واقع کپسید را تثبیت کرده‌اید و آزادسازی آن باعث باز شدن کپسید می‌شود.» نتایج این مطالعه در مجله eLife منتشر شده‌است.
نسل‌های بعدی درمان‌های HIV بر روی تغییر سلول‌هایT جهت خلع سلاح کردن این ویروس متمرکز شده‌است. دانشمندان دانشگاه کیس وسترن وزرو از ویرایش ژن زینک فینگر نوکلئاز برای ایجاد سلول‌هایT استفاده کردند. این سلول‌های مبارز با ایجاد اختلال در قابلیت حمله ویروس به میزبان، با آن مقابله می‌کنند. پیش‌تر یک تیم تحقیقاتی در دانشگاه نبراسکا، سلول‌هایT را برای اتصال به CD4، یک پروتئین دخیل در ورود ویروس به سلول‌های میزبان، طراحی کردند. به همین ترتیب، محققان UCLA یک گیرنده آنتی‌ژنیک کایمریک (CAR) را ایجاد کرده‌اند که به ویروس HIV متصل می‌شود. به‌دنبال این اتصال، CARها فعال شده و ویروس را از بین می‌برند.
به گفته این محققان، درمان‌های آینده می‌توانند از طریق هدف قرار دادن IP6، به‌ویژه با رهاسازی افتراقی آن از کپسید، با عفونت‌های ناشی از HIV مقابله کنند. آن‌ها قصد دارند با استفاده از این تکنیک، مکانیسم یافت‌شده در هگزامرها، به‌نام dynamic N-terminal β-hairpin، را مورد مطالعه قرار دهند. محققان معتقدند زمانی‌که این هگزامر بسته است، IP6 به کپسید متصل باقی می‌ماند. اما هنگامی‌که آزاد می‌شود، IP6 نیز به‌راحتی جدا می‌شود.
دکتر Böcking ادامه داد: «هنگامی‌که ما جزئیات مولکولی این فرایندها را درک کنیم، می‌توانیم راهکارهایی را برای فریب دادن ویروس جهت جداسازی زودهنگام IP6 ارائه دهیم. ما همچنین می‌توانیم آن را قفل کنیم، به‌طوری که دیگر نتواند زمان مناسب پوشش‌برداری کپسید را کنترل کند.»
☑ لینک خبر
☑ لینک مقاله
