تاکنون امکان ترمیم اعصاب آسیب‌دیده را در حد یک افسانه می‌دانستیم. برای عصب‌شناسان این یک مساله آشکار است که آسیب وارد شده به سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) را نمی‌توان جبران نمود اما آسیب رسیدن به اعصاب نقاط دیگر بدن (اعصاب محیطی) مساله دیگری است. شواهد بسیاری بیان می‌کنند که بدن قادر است اعصاب محیطی را ترمیم کند اما تنها در شرایطی خاص و به روشی محدود این کار امکان پذیر می‌شود.
اکنون دکتر Ashour Sliow و همکارانش در دانشگاه سیدنی روشی جدید برای برقراری اتصال مجدد بین اعصاب آسیب‌دیده و داربست‌های زیست تخریب پذیر ایجاد کرده‌اند که قادر است عصب را به کمک یک فیلد مغناطیسی خارج از بدن، دچار تحریک‌الکتریکی کند. آن‌ها می‌گویند این روش برخلاف دیگر روش‌های ترمیم اعصاب کمتر تهاجمی است و می‌تواند اعصاب آسیب‌دیده را بازسازی کند.
در سال‌های اخیر، عصب‌شناسان متوجه شده‌اند که تحریک الکتریکی خفیف می‌تواند ترمیم و رشد مجدد اعصاب را بهبود بخشد. اما چالش‌هایی نیز در این زمینه وجود دارد. اول اینکه گاهی اعصاب آسیب‌دیده مجددا به هم متصل می‌شوند و این اتصالات خود به منبعی برای ایجاد جای‌زخم و التهاب تبدیل می‌شوند. چالش دوم در به کار بردن محرک الکتریکی است. این عمل با استفاده از یک نوار حلقوی هادی انجام می‌شود که در اطراف قسمت متصل عصب به یک سیم دیگر متصل می‌شود که آن سیم به خارج از بدن ادامه دارد.
این روش نیز معایبی دارد زیرا هر اتصال خارجی مستعد عفونی شدن است و هر کشش کوچک وارد بر سیم می‌تواند آن را از جای خود خارج کند. بنابراین امکان ترمیم و تحریک الکتریکی اعصاب محیطی با استفاده از یک وسیله غیرتهاجمی مساله مهمی در ترمیم اعصاب است.
این گروه رویکرد متفاوتی را انتخاب کرده است. آن‌ها از نوارهای کیتوسان که از صدف میگو بدست می‌آید، استفاده‌کرده‌اند و برای اتصال این نوار به عصب نیز از اشعه لیزر استفاده‌کرده‌اند تا به بافت عصب آسیبی وارد نشود.
نوار کیتوسان طی ترمیم به عنوان یک داربست برای عصب عمل می‌کند و نقش دیگر آن مربوط به زمانی است که یک باند طلا را نیز به داربست بیافزایند که قطر آن به یک میلی‌متر می‌رساند و مانند یک آنتن رادیویی نیز عمل می‌کند و قادر است سیگنال‌های الکترومغناطیسی تولید شده در خارج از بدن را دریافت کند.
این سیگنال‌ها در باند طلا یک جریان الکتریکی ایجاد می‌کند که سبب تحریک عصب می‌شود. برای بررسی میزان عملکرد این آنتن‌ها، مطالعه‌ای بر روی عصب سیاتیک رت ویستار نیز انجام شد و آن‌ها مشاهده کردند که نه تنها عصب سیاتیک ترمیم شده بود بلکه آنتن در طول دوره درمان در مکانی ثابت بود و جابه‌جا نشده بود.
این روش هنوز نیاز به بررسی‌های بیشتری دارد اما امید آن است که بتواند در آینده به روشی برای ترمیم اعصاب تبدیل شود.
☑ لینک خبر
