فناوری جدیدی به نام سایتومتری جرمی یا CyTOF، بینش جدیدی در مورد طیف وسیعی از پروتئین‌های کلیدی در سلول‌های سرطانی خون ارائه می‌دهد. با این فناوری جدید، کارکردهای داخلی سلول‌های سرطانی آشکار شده است و می‌توان ترکیبات درمانی مؤثرتری را برای مبتلایان به سرطان شناسایی کرد.
گروهی مشترک از محققان مؤسسه والتر و الیزا هال استرالیا و دانشگاه استنفورد ایالات متحده، از تکنیکی به نام سایتومتری جرمی (CyTOF) استفاده کردند تا همزمان سطوح بیش از ۲۰ پروتئین مختلف در میلیون‌ها سلول واحد سرطانی خون را تجزیه و تحلیل کنند. به گفته آن‌ها، این کار نشان داد که چگونه این سلول‌ها به داروهای ضد سرطان مختلف واکنش نشان دادند و حتی ترکیبات درمانی بالقوه جدیدی را نیز پیشنهاد کردند.
دکتر Teh، محقق مؤسسه والتر و الیزا هال گفت: “ما می‌خواستیم تفاوت‌های مولکولی بین سلول‌های واحد سرطانی را بهتر درک کنیم تا دریابیم این تفاوت‌ها چگونه روی واکنش سرطان نسبت به درمان‌ها تأثیر می‌گذارد. برای مثال، چرا برخی از سلول‌ها نسبت به سایرین به داروهای ضد سرطان مقاوم‌تر هستند؟ فناوری جدید سایتومتری جرمی، می‌تواند یک رویکرد ایده‌آل برای پاسخگویی به این سؤال باشد.” سایتومتری جرمی می‌تواند همزمان پروتئین‌های مختلف را در یک سلول واحد اندازه‌گیری کند.
دکتر Teh گفت: “سیستمی که ما ایجاد کردیم به طور همزمان و دقیق ۲۶ پروتئین جداگانه را در یک رده سلولی سرطان خون ناشی از میلوما اندازه‌گیری می‌کند که نوعی سرطان سلول‌های B سیستم ایمنی غیرقابل درمان است. ما روی این مسئله که چرا بعضی از سلول‌ها نسبت به عوامل ضد سرطانی حساس و برخی دیگر مقاوم هستند متمرکز شدیم.”
وی گفت: “ما از یادگیری ماشین برای تجزیه و تحلیل نتایج سایتومتری هزاران سلول استفاده کردیم و توانستیم تشخیص دهیم که کدام سلول‌ها با استفاده از داروهای استاندارد برای مقابله با میلوما زنده ماندند و دیدیم که آن‌ها چگونه از سلول‌های حساس به این داروها متمایز بودند.”
این تیم به پروتئین MCL-1 به عنوان عامل کلیدی تعیین‌کننده بقا یا مرگ سلول‌ها در هنگام قرارگیری در معرض داروهای میلوما، دگزامتازون یا بورتزومیب، اشاره کردند. MCL-1 نوعی پروتئین است که می‌تواند در هنگام تولید بیش از حد در سلول‌های سرطانی، از مرگ سلول جلوگیری کند.
دکتر Teh توضیح داد: “در آزمایشات بالینی داروهایی وجود دارد که MCL-1 را مهار می‌کند و هنگامی که ما این داروها را علیه سلول‌های میلوما آزمایش کردیم، دریافتیم که مهارکننده MCL-1 باعث شده سلول‌ها نسبت به دگزامتازون حساس‌تر باشند. این حتی در نمونه‌های میلومای گرفته شده از بیمار هم صدق می‌کرد. سیستم ما یک رویکرد درمانی جدید و بالقوه را برای میلوما مشخص کرده بود.”
وی در پایان گفت: “پانل مارکرهایی که در این مطالعه ایجاد شده‌اند، به محققان چشم‌انداز قابل توجهی برای درک چگونگی واکنش سلول‌های سرطانی به درمان‌های ضد سرطان می‌دهند و می‌توانند به شناسایی ترکیبات بهتر دارویی نیز کمک کنند.”
