دولت نروژ طرح جدیدی را برای مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌ای و تغییرات آب و هوایی ارائه کرده است. چشم‌انداز این برنامه تا سال ۲۰۳۰ برنامه‌ریزی شده است و قصد دارد سهمیه اجباری استفاده از سوخت‌های زیستی را از ۱۲ درصد به ۲۰ درصد برساند.
در برنامه ارائه شده علاوه بر توصیف روش‌ها و ابزارهای اندازه‌گیری میزان نشر گازهای گلخانه‌ای، تمهیداتی با هدف کاهش نشر تا سال ۲۰۳۰ برای افزایش سهمیه اجباری در نظر گرفته شده است. سهمیه اجباری شامل سهم سوخت‌های زیستی در انرژی است که توسط تأسیسات برق، تأمین‌کنندگان برق و مصرف‌کنندگان عمده برق استفاده می‌شود. طرح افزایش سهمیه اجباری از اول ژانویه ۲۰۲۰ اجرا خواهد شد.
درصد مشخصی از سهمیه اجباری سوخت‌های زیستی باید از سوخت‌های زیستی پیشرفته تأمین شود. سوخت‌های زیستی پیشرفته که با نام نسل دوم سوخت‌های زیستی نیز شناخته می‌شوند از منابع زیستی تهیه می‌شوند که به‌عنوان غذا قابل استفاده نیستند. برخی از این منابع زیستی، شامل مواد خام دارای لیگنوسلولز، ترکیبات گیاهی غیرخوراکی و یا پسماندهای حیوانی هستند. درصد سوخت‌های زیستی پیشرفته در سهمیه اجباری سال ۲۰۱۹ فقط ۲.۲۵ درصد بود که قرار است در سال آینده به ۴ درصد افزایش یابد.
سوخت‌هایی را می‌توان در قالب سوخت زیستی پیشرفته طبقه‌بندی کرد که از موادی تولید شده باشند که در بخش‌های اول و دوم دستورالعمل Annex IX ( بخشی از گزارش EU ILUC است) موجود باشند. این گزارش در سال ۲۰۱۵ توسط اتحادیه اروپا تصویب شده است.
در خط مشی تعیین شده مصوب شده است؛ نشر دی‌اکسید کربن حاصل از حمل و نقل جاده‌ای از ۸.۸ میلیون تن در سال ۲۰۱۷ به ۶.۱ میلیون تن در سال ۲۰۲۰ برسد. این هدف با این فرض تعیین شده است که خودروهای جدیدی که طراحی و وارد بازار می‌شوند میزان نشر بسیار کم یا در حد صفر داشته باشند. سوخت‌های زیستی می‌توانند در غلظت‌های متفاوتی استفاده شوند. غلظتی که در این طرح مد نظر قرار گرفته ۱۶ درصد است. می‌توان غلظت ۲۰ درصد را نیز استفاده کرد، به شرطی که میزان سوخت زیستی پیشرفته آن دو برابر شود.
این طرح در قالب توافق پاریس که در رابطه با کاهش نشر آلاینده‌هاست ارائه شده است و دولت نروژ موظف شده است میزان نشر آلاینده‌های خود را نسبت به سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۳۰ به میزان ۴۰ درصد کاهش دهد. نروژ در این طرح با ایسلند و اتحادیه اروپا همکاری می‌کند.
