محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ ایالات متحده واکسن بالقوه‌ای را برای مبارزه با COVID-19 تولیدکرده‌اند که باعث تولید سریع آنتی‌بادی در موش‌ها شده است و اثربخشی خوبی را نشان داده است. این واکسن که با عنوان واکسن کروناویروس پیتسبورگ (PittCoVacc) نامیده می‌شود، از طریق پچ پوستی با سوزن‌های میکروسکوپی انتقال داده می‌شود و آنتی‌بادی‌های اختصاصی را در مقادیری که برای خنثی‌سازی ویروس کافی است، تولید می‌کند.
دکتر Andrea Gambotto استادیار جراحی دانشکده پزشکی پیت گفت: ” تجربه‌‌ی دو ویروس SARS-CoV در سال 2003 و MERS-CoV در سال 2014، که ارتباط نزدیکی با SARS-CoV-2 دارند، به ما نشان دادند که یک پروتئین خاص به نام پروتئینSpike (S) برای ایجاد ایمنی در برابر ویروس نقش مهمی دارد.”
محققان همچنین برای افزایش قدرت واکسن از روش جدیدی برای تحویل دارو به نام آرایه میکرونیدل (microneedle array) استفاده کردند. این آرایه یک پچ به اندازه نوک انگشتان با حدود 400 سوزن کوچک و میکروسکوپی است که از قند و پروتئین ساخته شده است و در پوست حل می‌شود و قطعات پروتئین S را در پوست، منتقل می‌کند.
آن‌ها برای تولید واکسن‌های مناسب جهت آزمایش‌های بالینی روی انسان، از روش‌های مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده استفاده می‌کنند و طبق گفته توسعه‌دهندگان واکسن، این سیستم بسیار مقیاس پذیر است به طوری که برای تولید چند برابری می‌توان لایه‌های سلول کشت‌داده شده برای بیان پروتئین S را افزایش داد و به گفته‌ی این تیم تصفیه‌ی پروتئین در مقیاس صنعتی نیز قابل انجام است.
هنگامی که واکسن PittCoVacc در موش‌ها آزمایش شد، در طول دو هفته باعث افزایش آنتی‌بادی در برابر SARS-CoV-2 شد. اگرچه واکسن در مدل‌های حیوانی طی مدت طولانی ارزیابی نشده است اما محققان خاطرنشان کردند، موش‌هایی که واکسن MERS-CoV را دریافت کرده‌اند، سطح کافی از آنتی‌بادی‌ها را برای خنثی‌سازی ویروس برای حداقل یک سال تولید کرده‌اند و تاکنون میزان آنتی بادی‌های حیوانات واکسینه شده SARS-CoV-2 روند مشابهی را دنبال می‌کنند.
این واکسن PittCoVacc در مقایسه با واکسن mRNA که به تازگی وارد کارآزمایی‌های بالینی شده است، رویکرد تثبیت شده‌تری را دنبال می‌کند که در آن از قطعاتی از پروتئین ویروسی که در آزمایشگاه ساخته شده است، استفاده می‌شود.
دکتر لوئیز فالو، استاد و رئیس مرکز پوست در دانشکده پزشکی پیت گفت: “آزمایش در بیماران به طور معمول حداقل به یک سال و احتمالاً به زمان طولانی‌تری نیاز دارد و این وضعیت خاص با هر چیزی که تاکنون دیده‌ایم متفاوت است به طوری که نمی‌دانیم روند پیشرفت بالینی چه مدت طول خواهد کشید.”
